ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: 1000MODS - Liquid Sleep 7' Ep

Έφτασε και το πλήρωμα του χρόνου δισκογραφικά για τους 1000mods, μετά από καιρό, να καταφέρουν να κυκλοφορήσουν το 7’ Ep ‘Liquid Sleep’ υπό την μορφή πράσινου βινυλίου. Μην γινόμαστε κακοί αμέσως, μιας και τα δισκογραφικά δρώμενα στην χώρα μας και οι οικονομικές δυσκολίες (ή καλύτερα σπατάλη χρημάτων σε αλκοόλ και τα σχετικά) δημιουργούν ένα τεράστιο πρόβλημα σε όλες τις μπάντες. Σίγουρα οι περισσότεροι θα περίμεναν ένα ολοκληρωμένο δίσκο. Από ‘τι γνωρίζουνε όμως τα δαιμόνια μανιτάρια το κομμάτι Burnt Sleep είχε γραφτεί εδώ και καιρό και ήταν έτοιμο να κυκλοφορήσει σαν split, αλλά δεν έγινε εφικτό και έτσι ξαναμπήκαν στο studio το ξανάγραψαν, συν το live space jam (που από κει πηγάζει και όλη η ουσία της μουσικής τους) Liquid Sleep. Μουσικά πλέον, όσοι τους έχετε παρακολουθήσει και live, ξέρετε ότι η μαγική συνταγή τους είναι χαμηλό κούρδισμα, τίγκα μπάσα και αρκετή δόση ψυχεδέλειας. Και στα δύο κομμάτια τα space περάσματα είναι παρόν δίνοντας πλέον πολυχρωμία στα μουσικά μας ταξίδια, με Γιωργάρα και Γιαννάρα να ερωτοτροπούν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο τις κιθάρες τους, ο Δάνης με την χροιά του να σε σαγηνεύει και με τις μπασογραμμές τους να γεμίζει πολύ όμορφα τα κομμάτια και ο Λάμπρος σαν γνήσιος κανίβαλος να σφυροκοπάει τα τύμπανα του. Το δέσιμο μεταξύ τους πλέον έχει πάει σε άλλο επίπεδο, και η προσοχή τόσο στην παραγωγή όσο και στο εξωτερικό περιτύλιγμα της δημιουργίας τους, δείχνουν την μεγάλη τους αγάπη για αυτό που κάνουν και ευχόμαστε να το κάνουν για αρκετό καιρό ακόμα. Εμείς για άλλη μία φορά τους ευχόμαστε το καλύτερο. Space fuzz…

mushroom freaks

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: AFFORMANCE - A Glimpse To The Days That Pass

Πριν μερικά χρόνια πήγαινα στον Αέρα στην Πετρούπολη να παρακολουθήσω ένα live στο οποίο εμφανίστηκαν 5 φιγούρες οι οποίες με είχαν ταξιδέψει για τα καλά. Από εκεί και πέρα σε κάθε τους live θα βρισκόμουνα χωμένος σε μία γωνίτσα και συνέχιζα να ονειροπολώ με την μουσική τους. Έτσι χρόνια μετά, πέφτει στα χέρια μου το πρώτο τους cd και αυτή η μαγεία πλέον ζωντανεύει κάθε φορά πλέον στο αμάξι, στο σαλόνι, στην παραλία (όχι ακόμα), στο κρεβάτι λίγο πριν παραδοθείς στον Μορφέα, και μου προκαλεί τα ίδια συναισθήματα. Θα με παρεξηγήσετε αλλά δεν μπορώ να περιγράψω τι ακριβώς μου προκαλεί η μουσική τους, σίγουρα με ταξιδεύει, με γεμίζει με χρώματα, με κάνει να αναπολώ και μου αφήνει και μία μικρή δόση λύπης. Το post χαρακτηριστικό είναι εμφανές απλά από κει και πέρα έχουν αρκετά πράγματα και όμορφες συνθέσεις, τα οποία τους κάνουν να διαφέρουν και να έχουν το δικό τους ήχο. Τα κομμάτια είναι σαν παζλ που συνδέουν το μουσικό τους κουβάρι αφού έχουν γραφτεί σε διάφορες χρονικές περιόδους, αλλά χωρίς αυτό να τα κάνει ξεκάρφωτα το ένα με το άλλο. Οι AFFORMANCEμε το ‘A Glimpse To The Days That Pass’, από την Catch The Soapπιστεύω ότι θα καταφέρουν να κάνουν και πάρα πολλούς άλλους να περιηγηθούν και να χαθούν στο μουσικό τους αυτό ταξίδι. Να ‘στε καλά για την όμορφη παρέα που μου προσφέρετε με την μουσική σας τον τελευταίο καιρό…

P.S. Αν δεν κάνω λάθος είναι αριθμημένες 500 κόπιες και το artwork είναι στο χέρι και διαφορετικό στην κάθε συσκευασία, κανένα όμως δεν είναι σαν την 210 κόπια με την μηλιά…

mushroom freaks

Om : To Sound Out Loudly

Ένα rickenbaker και ένα σετ τυμπάνων αρκούν. Το έχουν αποδείξει πολλοί και καλύτερα απ’όλους οι Om. Πρώην μέλη των υπέρτατων Sleep, έσμιξαν μετά από χρόνια και μας χάρισαν τρεις επικές δισκάρες και το At Giza για να’ μαστε περήφανοι που ζούμε αυτήν την εποχή. Ξάφνου το 2008 μας ανακοινώνουν ότι έρχονται στην Αθήνα. Ας αφήσουμε τις αντιδράσεις και το πόσο περιμέναμε να δούμε αυτό το live και ας προχωρήσουμε στο ότι ακυρώσανε. Ο λόγος; Ο ντράμερ Chris Hakius αφήνει την μπάντα. Σοκ και δέος. Οι τύποι είναι δύο άτομα μπάντα και έφυγε ο ντράμερ. Ο ΝΤΡΑΜΕΡ διορθώνομαι. Και τώρα ποιος? Τι θα γίνει? Θα το διαλύσουνε αυτό ήτανε? Όχι κάποιος θα πάει... και η απάντηση δεν άργησε να έρθει. Emil Amos το όνομα αυτού γνωστός από τους Grails. Αναμονή να για δούμε τι θα γίνει. Κυκλοφορούν βίντεακια από live τους και τρέχουμε. Απογοήτευση. (προσωπική τουλάχιστον). Ο τύπος είναι πολύ μεγάλος ντράμερ. Έχει τρελλές ιδέες και το παίξιμό του είναι απίστευτο. Σ’ αυτό δεν τίθεται θέμα συζήτησης. Στους Om που ξέραμε όμως, όλα αυτά ήταν περιττά . Γυρίσματα για τέσσερα μέτρα και με το που μπει πάλι αρχίζει γύρισμα π.χ. όχι και πάλι όχι. Θέλουμε πίσω τον μούσια με ΤΙΣ ΤΥΜΠΑΝΑΚΛΕΣ του να σε καθίζει χάμω και να μη μπορείς να κουνηθείς από «τον ήχο του». Και πάνω που λες όχι το’ χω να σηκωθώ, δεν είναι δυνατών, αρχίζει αυτή την πόρνη την καμπάνα και σε στέλνει από κει που ήρθες. Χάμω. Πάλι. Τώρα όμως? Άλλο πράγμα. Κυκλοφορία 7’ με το καινούργιο μέλος. Καινούγιο Om. Όχι. Κάτι πάει να γίνει αλλά πάλι το χάνει. Δεν έχει αυτό που πρέπει. Αναμονή για τον δίσκο λοιπόν ο οποίος ήρθε το σωτήριο έτος 2009. Βλέπεις το εξώφυλλο και σκέφται ότι αν δεν έγραφε Om, δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσεις τον δίσκο μόνο αν πρωταγωνιστούσες στο κουρδιστό πορτοκάλι και στο βάζανε με το ζόρι. Αλλά είπαμε. Γράφει Om. Τέσσερα κομμάτια. Διάρκειες... περίεργες. Βλέπεις το δεκαεννιάλεπτο Thebes και γυαλίζει το μάτι σου. Προχωράς παρακάτω και απογοήτευση πάλι. Αποφασίζεις να πάτήσεις το play. Και καπου εκεί έρχεται το τέλος. Thebes στα γνωστά χνάρια. Μπάσο μόνο του για αρχή. Αλλά για κάτσε. Ρε τσέλο είναι αυτό? Και τι είναι αυτό το γκλινγκ γκλινγκ...? Η φωνή του Cisneros πιο μεθυστική από ποτέ. Μπαίνουν τα κρουστά και κολλάς στα ηχεία να ακούσεις ΑΚΡΙΒΩΣ τι θα παίξει. Θα τα βγάλει πέρα. ΝΑΙ! Είναι η απάντηση τώρα. ΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΑΙ! Ο τύπος μπήκε πλέον στους Om. Είναι στην μπάντα. Το αξίζει. Ο δίσκος ήρθε από άλλη εποχή. Σύγχρονη, παλλιά, δεν ξέρω, αλλά άλλη σίγουρα. Παραμόρφωση στο μπάσο. Εδώ ήμαστε. Κουνάς το κεφάλι σου στο γκρουβ, μπαίνει, λύτρωση που σε κρατάει μαζί της μέχρι το τέλος. Δεν είναι οι Om που ξέραμε. Ξεχάστε τους. Μόνο το Thebes πλησιάζει το μοτίβο των παλιών και αυτό εμπλουτισμένο με μερικά καλούδια που έρχονται στον υπόλοιπο δίσκο. Μια δεκαεννιάλεπτη μεθυστική πανδαισία, που σε απογειώνει τόσο πολύ που όταν βλέπεις τις διάρκειες και μόνο των επόμενων κομματιών, αρχίζεις την ξυνίλα πάλι. Για λίγο όμως, μέχρι να περάσει στο δεύτερο. Meditation is the Practice of Death. Δεν καταλαβαίνεις τι, αλλά κάτι υπάρχει σ’αυτό το κομμάτι με το που μπαίνει που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και μόλις μπεις στο κλίμα, κάτι που δεν αργεί να γίνει, σε πάει μόνο του μια βόλτα στην ανατολή και σε βολτάρει σε τζαμιά, παζάρια, μαγαζάκια γεμάτα με μπαχάρια, δίπλα παραδοσιακός καφενές, απ’την άλλη μπακλαβάδες και μουστακαλήδες τύποι παντού.. αλλά.....!! ξαφνικά φίδια αρχίζουν να βγαίνουν από μεγάλα κοφίνια, όλοι αρχίζουν και τα ακολουθούν σε ένα ξέρφενο ταξίδι προς την έρημο. Πυραμίδες, οάσεις και νομάδες, σκόρπια παντού. Θα μπορούσε να κρατήσει μια ζωή. Όπως και το κομμάτι. Σίγουρα κάτι ήξεραν και το άφησαν τόσο μικρό. Το σίγουρο είναι ότι δεν σ’αφήνουν να το σκεφτείς για πολύ. Cremation Ghat I και επιστρέφουμε στα σοκάκια με μπαχάρια και τους καφενέδες που ξαφνικά γεμίζει από αμέτριτες μαυροφορεμένες γυναίκες να μοιρολογούν χορεύοντας. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν και γίνονται πιο “χαρούμενοι”, όσο μπορούν να γίνουν για Om. Και ξάφνου... η συνέχεια του Cremation Ghat I και τελευταίο κομμάτι του δίσκου, Cremation Ghat IΙ, δεν είναι και τόσο “συνέχεια”. Δεν συνεχίζουν οι χοροί, τα χαρούμενα κουνήματα από τα φίδια, τα γέλια και οι μυρωδιές από τα μπαχάρια και τους μπακλαβάδες ξεφτίζουν μέσα στη μουντή καθημερινότητα και την άχρωμη ρουτίνα. Οι οάσεις γίνονται τσιμεντένιες πλατείες που τις καταπίνει ένας γκρίζος ορίζοντας. Και κάπου εκεί σ’αφήνουν.. Πάντα είχα την άποψη ότι μέσα από την απλότητα μπορεί να βγει κάτι το τόσο όμορφο, τόσο αληθινό που μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα. Οι Om στους τρεις πρώτους δίσκους τους έκαναν ακριβώς αυτό. Μπάσο-τύμπανα μόνο. Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο. Το απέδειξαν περίτρανα. Τώρα όμως έχουμε αλλάξει σκηνικό. Ήμουν τελείως αρνητικός όταν άκουσα το Gebel Barkal. Όταν άκουσα τα περιτά και υπερβολικά γεμίσματα τους Amos. Όταν άκουσα τα σύνθια. Όχι ότι δεν μ’αρέσουν τα σύνθια, αλλά τα θεωρούσα περιττά. Πλέον με το God Is Good με έπεισαν ότι όλα είναι μέρος της μπάντας. Σιτάρ, τσέλο, φλάουτο, κι άλλα κρουστά, και και και.. Τα έδεσαν τέλεια, τα έβαλαν μέσα στους Om χωρίς να σε ξενίζουν όπως στο εφτάρι. Πήγαν ένα βήμα μπροστά και πιστεύω για κάθε μπάντα αυτό είναι ότι καλύτερο. Σίγουρα θα μας άρεσε άλλο ένα Pilgrimage ή άλλο ένα Conference, αλλά εδώ μιλάμε καινούργιο Om, με όλη τη σημασία της λέξης.

Nicklas

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: Brotherhood Of Sleep - S/T

Μια άλλη όψη του ίδιου (πολύπλευρου) νομίσματος. Αυτό δημιούργησαν οι Brotherhood Of Sleep (BOS). Το τρίο απ’την Αθήνα μας δίνει έναν δίσκο που μέσα απ’ την απλότητα ξεπροβάλουν μεγαλεία. Γκρουβάτα μεγαλεία, ψυχεδελικά, χεβυ. Οι Brotherhood of Sleep (BοS) ξεκίνησαν να παίζουν καπου το 2006 και μετά από σχεδόν τρία χρόνια πολύ καλών live, ηχογραφούν και μας παραδίδουν ένα ορχηστρικό ντελίριο. Η συνταγή η πιο απλή και σίγουρη που υπάρχει: ένα μπάσο, τύμπανα και μία κιθάρα. Το αποτέλεσμα είναι μια μεγάλη μίξη. Ο ντράμερ στον Άρη, ο κιθαρίστας στον Πλούτωνα και ο μπασίστας να τους καλεί απ’τη Γη, μιξάρουν ότι άκουσαν στα νιάτα τους. Από stoner και γκρουβ, μέχρι 70s και ψυχεδέλειες. Τα δένουν σε ένα πακέτο για το σπίτι, το αυτοκίνητο, το βουνό, την παραλία, το μπουντρούμι (διαλέχτε εσείς το μέρος) και μας αφήνουν να το επεξεργαστούμε. Ο ντράμερ με το παίξιμο να σε φρικάρει, ο μπασίστας να σε γκρουβάρει δίχως αύριο και ο κιθαρίστας να μπαφοντουμιάζει λες οι sleep του έπαιζαν την ώρα που γεννήθηκε, χρωματίζοντας πανέξυπνα την κιθάρα του με τα εφέ του. Είναι από τους δίσκους που δεν έχουν κομμάτια. Ναι, έχει τέσσερα κομμάτια αλλά δεν γίνεται να τα ακούς ένα-ένα. Βάζεις το πρώτο ξέροντας από την αρχή ότι θα το κλείσεις μόνο όταν τελειώσει ο δίσκος. 45 λεπτά για άλλους είναι πολλά, για άλλους λίγα. Αλλά σίγουρα στην συγκεκριμένη κυκλοφορία δεν καταλαίνεις για πότε περνάνε. Και το καλύτερο? Θες να το ξαναβάλεις απ’την αρχή. Να ξαναταξιδέψεις με το BOS διαστημόπλοιο του 2009. Το ταξίδι ξεκινάει! Πρώτη στάση Πλούτωνας. Η πίεση σε κερδίζει, χρειάζεσαι ξεκούραση και δυνάμεις για μετά. Κάθεσαι να μαζέψεις τα κομμάτια σου αλλά κάτι δεν σ’αφήνει να χαλαρώσεις. Ιδρώνεις, κρυώνεις, αρχίζεις και τρέμεις, δεν ξέρεις γιατί, δεν ξέρεις τι, αλλά κάτι είναι εκεί έξω που δε σε αφήνει σε ηχυχία. Κοιτάς προς τα πάνω. Ο Κρόνος αχνοφένεται και χωρίς να το καταλάβεις βρίσκεσαι πάνω του. Τεράστιος, επιβλητικός, μυστήριος. Εξερευνώντας τον, ανακαλύπτεις περίεργα περάσματα, σπηλιές και κατακόμβες. Γνώριμα μέρη αλλά απρόσιτα. Μαυρίλα, μια σάπια μυρωδιά στον αέρα και ξύπνημα αισθημάτων τρόμου και μίσους. Επιστρέφεις στο BoS09, βάζεις μπρος και τρέχεις για καπου ήρεμα. Στον ορίζοντα ίσα που φαίνεται ο Άρης. Το κόκκινο χρώμα του σε καλεί και εσύ ανταποκρίνεσαι. Άτσαλη προσγείωση μέσα σε κρατήρες και φλεγόμενα πετρώματα. Πέτρες πέφτουν απ’τον ουρανό, ξεπετάγωνται με δύναμη από το έδαφος, λιώνουν και γίνονται ένα με αυτό και μετά πάλι τα ίδια. Μέσα στον πανικό, εσύ στο κέντρο και περιέργως σε έχει καταβάλει μια γαλήνη που έψαχνες καιρό. Ξάφνου στον ορίζοντα κάτι γνώριμο. Ήρθε η ώρα. Μπαίνεις ξανά μέσα και με ελάχιστα καύσιμα ξεκινάς για πίσω. Καρφί για τη Γη. Παίρνεις φόρα. Στα μέσα της διαδρομής μένεις από κάυσιμα και απλά πλέεις προς τα εκεί. Όσο πλησιάζεις αρχίζεις να βλέπεις λεπτομέρειες. Ανεβαίνει η θερμοκρασία. Ξαφνικά πηγαίνεις πολύ γρήγορα. Ανεξέλενκτα. Ιδρώνεις, φοβάσαι. Ξυπνάς. Πατάς πάλι το play.

www.brotherhoodofsleep.net
www.myspace.com/brotherhoodofsleep
fuzz.brotherhoodofsleep.net



Nicklas

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: GUINEA PIG - Demo

Μπόλικη δόση από αλκοόλ, αρκετό ιδρώτα, μπόλικες μπουνιές, λίγη επίστρωση από μονόλιθους, αρκετή δόση τρέλας και παράνοιας από την ψυχιατρική κλινική και λίγη τόνοι από σάπιο κρέας μας συνθέτουν την μουσική ταυτότητα των GUINEA PIG. Με πιο απλά λόγια sludge. Η τετράδα από την Πάτρα τσίτωσε με βρώμικο ήχο τους ενισχυτές, ήπιε αρκετή δόση από οινοπνευματώδης ουσίες, έκατσε και χάζευε splatter ταινίες και πάνω στο συνονθύλευμα τους έκατσαν και έγραψαν αυτό το demo το οποίο αποτελείται από 3 κομμάτια. Δεν θα κάτσω να ασχοληθώ με τα κομμάτια ένα ένα γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει λόγος, θα κάτσω να αναφερθώ μόνο στο ότι είχαμε καιρό να ακούσουμε μπάντα σε αυτό το ιδίωμα στη μικρή μας χώρα, η οποία να το παρουσιάζει και να το νοθεύει τόσο όμορφα με το προσωπικό της χαρακτήρα. Επιρροές τους μπάντες όπως Iron Monkey, Eyehategod και εννοείτε οι Black Sabbath… Εγώ εδώ το μόνο που έχω να πω για άλλη μία φορά είναι ότι η Πάτρα βγάζει πάντα αξιόλογα group απλά το ερώτημα είναι πόσο θα κρατήσει, μιας και οι περισσότεροι είναι φοιτητές και μετά το πέρας των σπουδών τα παρατάνε. Εύχομαι να μην ισχύσει το ίδιο για τα γουρούνια μιας και το αξίζουν να συνεχίσουν και να μας ταρακουνάνε με κάθε τους live εμφάνιση… α και ρίξτε μία αυτιά από εδώ, ποτέ δεν έβλαψε κανέναν…

mushroom freaks

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: PLANET OF ZEUS - Eleven The Hard Way

Rock, stoner, sludge, southern… πολλές λέξεις για να περιγράψουν μία μουσική, έναν τρόπο ζωής, ένα κομμάτι από το είναι σου, αλλά πολύ “μικρές” για να σε κάνουν να νοιώσεις, να ζήσεις, να εκτιμήσεις αυτό που βγάζουν. Αυτό που σε κάνει να την ακούς, να την ζεις, να την τζαμάρεις κάθε φορά που πιάνεις ένα όργανο.

Μασώντας καπνό, πετώντας τάπες σε βαρέλια, ακούγοντας παραδοσιακές blueζιές, αποφασίζεις να κάπου εκεί να τα βγάλεις όλα αυτά παίζοντας μουσική. Και τα καταφέρνεις με τον καλύτερο τρόπο. Με έναν μπασίστα που θα μπορούσε άνετα να τζαμάρει μαζί με J.L. Hooker, έναν ντράμερ που όταν παίζει, βλέπεις “παιδάκια” να τρέχουν να κρυφτούν στην ποδιά της μανούλας τους και έναν τραγουδιστή/κιθαρίστα που συνδυάζει τα ριφ της κιθάρας του και την οργή της φωνής του με ισοπεδωτικό τρόπο. the vocalist sounds like a fifty-year-old from the backwoods of alabama. Αυτή η φράση από έναν τύπο στο lastFM τα λέει όλα. Δεν είναι μόνο τα καλά ριφς, το καλό παίξιμο ή πολύ καλή (αξιοσημείωτη βασικά) παραγωγή. Τον δίσκο πρέπει να τον ακούσετε γιατί τα παιδιά το νοιώθουν και αυτό το ακούς. Σου έρχεται η επιθυμία να αράξεις κάτω από κάνα δέντρο και με διάφορες συντροφιές να τον απολαύσεις. Να πάρεις τον καπνό που έχεις και να τον βάλεις στο στόμα, ρίχνοντας και καμιά χλεμπόνα που και που για φύγει η πίσσα. Να πας να μπουκάρεις μέσα σε κάνα στάβλο, να τσιμπήσεις ένα άλογο και να αρχίσεις να τρέχεις σαν τρελός για να μαζέψεις τα βόδια σου. Να το’ χεις τέρμα μέσα στον General Lee και να οργώνεις τους δρόμους. Και μετά από μια κοπιαστική μέρα, να αράξεις στην κουνιστή καρέκλα σου και παρέα με το ηλιοβασίλεμα, καλό μπερμπον απ’ το βαρέλι και καπνό, πόνο αλλά και κυρίως οργή, να θυμάσαι τα παλιά (αυτό το stab me…). Και κάπου εκεί στο “καλύτερο” να την κάνεις για άλλα μέρη, πιο όμορφα, πιο αληθινά, πιο γνώριμα για σένα, εκεί που είσαι άρχοντας των πάντων, αλλά κυρίως του εαυτού σου.

Οι Planet Of Zeus τιμούν τον αρχηγό των Θεών δίνοντάς μας έναν δίσκο που σίγουρα κοιτάει στα μάτια χωρίς να φοβάται πολλές μεγάλες κυκλοφορίες του είδους. Απολαύστε τους σε ένα live, τσιμπίστε αυτό το cd και δεν θα χάσετε. Μην τους κατηγορείτε όμως μετά αν κάτι από τα παραπάνω συμβεί στην πραγματικότητα και σας τρέχουνε... Cheers

Nicklas

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: THE CURF - I

Η γνωριμία με τους Curf έγινε με το πατροπαράδοτο σύγχρονο τρόπο: το ένα link έφερε το άλλο και κατέληξα να τους ακούω από το myspace τους. Με μια πρώτη ματιά βρίσκεις ότι έχουν κυκλοφορήσει τον πρώτο τους δίσκο και με χαρά μαθαίνεις ότι πλησιάζει live. Έχοντας ακούσει μόνο ότι έχουν στο site, μια γνωριμία με τα παιδιά πριν παίξουν σου λέει ότι κάτι καλό θα συμβεί. Στην αρχή σίγουρα είσαι επιφυλακτικός όπως είσαι και με κάθε μπάντα που ακούς πρώτη φορά, αλλά δε σ’ αφήνουν να το σκεφτείς και πολύ. Σε κερδίζουν γρήγορα και σε τραβάνε μαζί στο δρόμο τους με κάθε νότα που βγάζουν. Δεν έχει νόημα να σταθώ στα live, μόνο στο ότι όταν φτάνεις σπίτι σου είσαι με ένα ακόμα cd στη δισκοθήκη σου. Ακούγοντάς το τώρα, ο δίσκος μιλάει. Τα παιδιά καταφέρανε μέσω ψηφιακής μορφής (όχι αποκλειστικά βεβαίως-βεβαίως) να σου μιλήσουν. Να σε γεμίσουν συναισθήματα, να σε ταξιδέψουν. Όχι με τον δικό τους τρόπο. Αλλά με τα δικά τους μέσα. Άλλοτε αργά, άλλοτε γρήγορα ριφ, μπάσο που δένει τέλεια με αυτά αλλά και με το “χρωματικό” παίξιμο του ντράμερ. Έχοντας μαζί τους μια πολύ καλή παραγωγή, και σε συνδυασμό με το σχεδόν τζαμαριστό παίξιμο τους, κατάφεραν αυτό που λίγες μπάντες έχουν κάνει: να γράψουν ένα δίσκο, που κάθε φορά που τον ακούς να σου βγάζει και άλλα συναισθήματα. Με σύμμαχό τους τον πατέρα Hendrix, τους Colour Haze, ακόμα και τον Johhny Cash, με μακρόσυρτα ψυχεδελικά σημεία και με έναν κιθαρίστα που όταν σολάρει, κάνει την κιθάρα του μέσο για να βγάλει προς τα έξω αυτά που νοιώθει (πολλές φορές και αυτά που νοιώθεις εσύ, ας μη σε ξέρει), μια ‘70s αισθητική και την απίστευτη όρεξη που έχουν για την μπάντα τους, σε κερδίζουν χωρίς πολλά πολλά. Ο καθένας στον δικό του κόσμο, αλλά και οι τέσσερις μαζί κάνουν πάρτυ στον δικό σου. Άλλοτε θα τους πετύχετε να την ψάχνουν με τον ήχο τους και άλλοτε να σας εξιστορούν ιστορίες καθημερινής τρέλας και παράνοιας (τσεκάρετε το βίντεο του υπέρτατου Grief). Μπορεί να τους πετύχετε να λιώνουν με την αγαπημένη τους “φίλη” και άλλη φορά να φιλοσοφούν. Ο όρος “δικά μας παιδιά” εδώ έχει την πραγματική του έννοια, έστω και αν δεν είναι μόνιμα Ελλάδα. Αγαπούν τόσο πολύ το δημιούργημά τους βλέπετε που η αγαπημένη μας “πατρίδα” δεν είναι αρκετή. Τσεκάρετε το myspace τους για μια ιδέα και για να τσιμπήσετε τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο Ι (“ένα” ναι!)

Nicklas

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: SLAVEBREED - Pain Sundicate

Να και μία μπάντα από ένα είδος που δεν γράφουμε και πολλά στο blog μας, παρ’ όλα αυτά όμως έχουμε πει ότι ό,τι μας προσφέρετε για τροφή εμείς έχουμε την καλή διάθεση να το παρουσιάσουμε. Οι SLAVEBREED αποτελούνται από 6 άτομα (πλεόν 5, αλλά στο cd 6), τα οποία το μόνο που γουστάρουν είναι να τυραννάνε τα μουσικά τους όργανα με μίσος και να παίζουν το είδος τους με μαεστρία. Τι παίζουν; Grind core με επιρροές και πινελιές από crust και hardcore. Τα κομμάτια τους μικρά σε διάρκεια, όπως αρμόζει φυσικά στο είδος, έξυπνες συνθέσεις και καλοδουλεμένες. Αυτό είχε και σαν αποτέλεσμα το ότι υπόγραψαν και κυκλοφόρησαν το ‘Pain Syndicate’ από την Τσέχικη εταιρία ‘L'Inphantile Collective’. Το cd περιέχει 12 κομμάτια διάρκειας 25 λεπτών περίπου. Μην περιμένετε να ακούσετε μαεστρίες και ανούσια σολαρίσματα απλά αγνό και σάπιο grind core. Οι ταχύτητες βρίσκονται στο τέρμα με ένα drummer να τυραννάει τα drums του, riff πολύ έξυπνα και καλοδουλεμένα και εναλλαγές φωνητικών μεταξύ σκισμένων και brutal να φτύνουν οργή και μίσος. Σίγουρα για τους λάτρες του είδους ο δίσκος θα είναι ένα καλό δώρο για την πάρτη τους αλλά και σε μας που μας θύμισαν και αυτή την μουσική πλευρά μέσα μας. Οι Slavebreed μετά από περιοδείες στο εξωτερικό ξεκινάνε και εδώ μερικές εμφανίσεις οπότε καλό θα ήταν να τους παρακολουθήσετε και live για να τους δείτε και επί σκηνής και κει σίγουρα θα σας αλλάξουν γνώμη και θα σας κάνουν να γουστάρετε πραγματικά, μιας και τα live τους είναι σίγουρα ψυχωτικά… Εύγε κύριοι…

mushroom freaks

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ROUTES - ROUTES

When I was born, I had a dream, when I grew up, to be a scum, like my dog…

Όταν βάζεις έναν δίσκο να παίξει και μετά από ένα ψιλοάχρωνο σπάσιμο για αρχή μπαίνουν αυτοί οι στίχοι, σε προϊδεάζουν κάπως γι’ αυτό που θα συνεχίσει. Η επιθυμία για κάτι πόσιμο σε χτυπά με το που μπει για τα καλά το Orange Backyard. Στο groovάτο Alien λες ας ανάψω ένα τσιγαράκι καλύτερα, δεν μπορεί. Σε αποζημιώνει με το τελείωμά του και πάνω που λες όχι δεν θα την ανοίξω τη γαμημένη, φτάνουμε στο Burnt Alone. Kyuss μέχρι το κόκαλο και με έναν ήχο ΝΑ. Τρέχεις για το ψυγείο (όποιο είναι πιο κοντά, έστω και του περιπτέρου) για προμήθειες και επιστρέφεις για συνέχεια. Δεν προλαβαίνεις να πιεις μια γουλιά κ αρχίζουν τα καλά, με την επιθυμία για τσιγάρο να επιστρέφει. Χωρίς να καταλάβεις καν πως πέρασε το μισό κομμάτι, σβήνει και περνάς στο Fly, κατεβάζοντας απειλητικά γρήγορα το ξανθό, παγωμένο υγρό που έχεις μπροστά σου. Κουνώντας το κεφάλι χωρίς τη θέλησή σου στο ρυθμό, οι σκέψεις σου επιστρέφουν στον ήχο. Ογκώδης και πολύ καλά δουλεμένος που αυτό φαίνεται και στα live. Ας μην αρχίσουμε για τις ποσότητες που σε “αναγκάζουν” να καταναλώσεις σε ένα live τους καλύτερα. Ας πούμε μόνο ότι έχεις δυο επιλογές: ή να έχεις μαζί σου στη ζούλα ή να έχει φθηνές μπύρες το εκάστοτε μέρος που παίζουν. Αισίως έχουμε φτάσει στα μέσα του δίσκου κ το πρώτο μπουκάλι ακούγεται άδειο. Every Time Of The Day διαβάζεις κ λες κάτι θα ξέρουν τα παιδιά ανοίγοντας την επόμενη. Ακούς και Gringo να σε προστάζει να σκάσεις, να πιεις, να ξεφύγεις από δω, να πιάσεις τον ουρανό, τον ήλιο.. δε θες και πολύ για να «την κάνεις». Σε επιστρέφουν στη γη μαλακά-μαλακά μην μας πάθεις τίποτα, και σε αφήνουν στις σκέψεις σου να αναλογιστείς το γιατί? Γιατί σε κατάφεραν να αδειάσεις τα μπουκάλια που έχεις μπροστά σου? Γιατί έχεις αδειάσει το μισό πακέτο? Και εκεί που πας να βγάλεις μια άκρη σε όλο αυτό το μυστήριο, έχοντας ξεχάσει προφανώς ότι το cd συνεχίζει να παίζει, σου έρχεται απ’ το πουθενά κάτι που σε κάνει να τα ξεχάσεις όλα αυτά, να πας στο περίπτερο, να πάρεις προμήθειες για όλο το βράδυ και να ξεχαστείς κάπου.. μαζεύοντας όσους μπορείς.

Χρειάζεται να αναφέρω τέλος ότι τα παιδιά είναι από Χαλκίδα, έχουν υπογράψει κ έχουν κυκλοφορήσει το πρώτο τους δίσκο (ναι αυτόν τον “καταραμένο”, καπνισμένο και μούσκεμα στο αλκοόλ δίσκο που μιλάμε τόση ώρα) στην Trailbrazer Rec. Για τα live τους έχουν ειπωθεί από άλλους καλύτερα, δεν χρειάζεται να τα ξανά λέμε, απλά να τους τσεκάρετε οπωσδήποτε για να καταλάβετε το “γιατί” που λέγαμε πριν. Κλασικό, καλοπαιγμένο Stoner, με ογκώδη ήχο, groovάτα τύμπανα, και μια φωνή (πραγματικά δεν θέλω να γίνομαι κουραστικός αλλά δεν μπορώ αν το ελέγξω) βουτηγμένη στο αλκοόλ.

Με περιμένει μια Amstel οπότε συμπαθάτε με.. δεν θα πω άλλα.

Nicklas

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ROUTES - Promo Cd

Να άλλη μία μπάντα η οποία μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι της stoner σκηνής πλέον, η οποία ακούει στο όνομα ROUTES. Μπορεί να είχαν βγάλει ένα demo παλιότερα, το οποίο πλέον έχει συλλεκτική αξία, αλλά δεν βγήκε και πολύ στην επιφάνεια. Όποιος το έχει στην κατοχή του να ξεχάσει ότι είχε ακούσει, και να βάλει στο cd player του το promo αυτό και θα δει τα άλματα προόδου που έχουν κάνει οι τέσσερις νεαροί πότες… Καταρχήν η παραγωγή είναι σε πολύ καλά επίπεδα και χωρίς να είναι αυτή η τελική μίξη μπορεί κανείς να καταλάβει ότι πλέον οι μπάντες δίνουν αρκετό βάρος εκεί. Όσο για τα δύο κομμάτια που περιέχει το promo αυτό, Burnt Alone και Gringo, να πούμε ότι είναι βγαλμένα και ποτισμένα με αρκετό αλκοόλ και stoner διάθεση, σε γρήγορες ταχύτητες με επιρροές από Kyuss, Honcho, Spiritual Beggars, Cathedral, Los Natas (στα ψυχεδελικά τζαμαρίσματα). Είναι αλήθεια λοιπόν ότι και στην χώρα μας με την βοήθεια του τρίπτυχου ήλιος, αλκοόλ, παράνομες ουσίες, είναι ότι πρέπει για να ξεπετάγονται όλα και ένα εκκολαπτόμενες stoner μπάντες. Και είναι από τις λίγες φορές που δεν ψάχνω να βρω τι άλλα στοιχεία έχουν στον ήχο τους, απλά καταλαβαίνεις από την αρχή ότι παίζουν αυτό που τους αρέσει χωρίς να το κουράζουν και να το παραγεμίζουν με πολλά πολλά και αυτό σίγουρα τους βγήκε σε καλό. Λοιπόν εγώ δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο από το ότι περιμένω την κυκλοφορία του δίσκου τους από την trailblazer records με ανυπομονησία…

mushroom freaks

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: FREE SPACE LOSS - ... Local Hero (demo cd)

Εφτά και κάτι, μόλις έχω μπει σπίτι μετά από την πτήση μου, μακριά από τη ζούγκλα (η νήσος Σάμος) και βλέπω στο πάγκο του σπιτιού μου ένα μικρό δεματάκι… το ανοίγω και είναι το demo των FREE SPACE LOSS. Η πρώτη μου επαφή με την πάντα ήταν πριν κανά χρόνο αν δεν κάνω λάθος, σε ένα live τους στον αέρα και μου είχαν κινήσει την προσοχή. Κάνω ένα μπάνιο, χαλαρώνω και ξαπλώνω να ηρεμήσω από τα θέματα του στρατού. Φτιάχνω ένα ζεστό καφέ και κοιτάω έξω τον μουντό καιρό. Βάζω το demo να παίξει και συνεχίζω να χαζεύω το υπερπέραν… μέχρι που τελείωσε. Η μουσική τους ήταν ότι έπρεπε για να με βγάλει από την σαπίλα του στρατού και να με ταξιδέψει μακριά, να με κάνει να ξεχάσω τις σκοτούρες και τις στεναχώριες. Θα την περίγραφα σαν ένα 30λεπτο ταξίδι μακριά, μπορεί να είναι μελαγχολική αλλά σίγουρα είναι για να σε κάνει να σκεφτείς πολλά πράγματα. Θα ήθελα να τα γράψω, αλλά θα χαθεί η ουσία τις παρουσίασης και θα είναι άδικο για την μπάντα, απλά τους ευχαριστώ για το χαλάρωμα και τις σκέψεις που μου πρόσφεραν μέσα από την μουσική τους. Θα μπορείς να βρεις αρκετά στοιχεία στον ήχο τους, από την σκηνή του Seattle μέχρι και από τον χώρο του post rock. Ένα μπόνους σε όλα αυτά είναι και η γαλήνια φωνή του τραγουδιστή αλλά και η μεγάλη διάρκεια των κομματιών, έτσι ώστε να μην σε αφήσουν παραπονούμενο. Από την άλλη είναι πολύ δουλεμένο και προσεγμένο και από άποψη συνθέσεων αλλά και από την μεριά του ήχου. Από τα πέντε κομμάτια μόνο το τελευταίο είναι γρήγορο σε ταχύτητες και τα πρώτα τέσσερα είναι η ύφανση του ιστού γύρο από το μουσικό τους υπόβαθρο και της μουσικής τους ταυτότητας. Για πρώτο τους βήμα εγώ δεν έχω να πω κάτι άλλο, από το να το αποκτήσετε όπως και να τους δείτε και live… Εγώ έμαθα το μάθημα μου, ότι σίγουρα υπάρχουν πολλές νέες αξιόλογες μπάντες στην μικρή μας χώρα και ας πέσουμε πάνω τους με αγάπη και ενδιαφέρον…

mushroom freaks

p 18 - a great band to discover

video : mi rumba? ca va! απο live, η εικόνα δεν είναι η καλύτερη δυνατή αλλά καταλαβαινείς την δυναμική αυτής της μπάντας.




ο Tom Darnal (keyboard στους Mano Negra), έζησε 3 χρόνια στην Κούβα, οπού ετοίμασε το project P18, ανακατευόντας την κουβανέζικη μουσική με beats, από hip hop μέχρι electronica. Στην συνέχεια γύρισε στο Παρίση, που εγίνε αρκέτα γνώστη η προσπάθεια του, καθώς οι γραμμές της κουβανεζίκης μουσικής, και κυριώς τα ρυθμικά μέρη και τα περασμάτα του πιάνου, έδεσαν με το drum n bass, και δημιουργήσαν ένα απο πιο φρέσκα και uplifting μίγματα , που μπορεί κανείς να βρεί στις μέρες μας.

La verdolaga σε πιό χαλαρούς ρυθμούς αλλά πολύ καλό.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: LUCKY FUNERAL - Oblation (demo cd)

Όταν η υπόθεση σηκώνει γρήγορη και τσαμπουκαλίδικη μουσική εκεί θα βρεις και πέντε αλήτες, όπου η υπόθεση σηκώνει γερή ‘σάπια’ μάσα και εκεί πάλι θα βρεις τους ίδιους πέντε αλήτες, όπως και εκεί που σηκώνει ένα αλήτικο τσιγάρο πάλι εκεί θα τους βρεις και τέλος όπου υπάρχει αλκοόλ κάπου εκεί κοντά θα βρίσκονται και αυτοί. Μιλάμε για τους 5 κύριους των LUCKY FUNERAL οι οποίοι είναι μέλη από Caterpillar, Bone To Rust και από τους πρώην Under-V-Covers. Αυτή είναι και η πρώτη τους ηχογραφημένη δουλεία, ένα demo με τίτλο ‘Oblation’, το οποίο αποτελείται από 2 κομμάτια και είναι αριθμημένο σε 100 κόπιες. To Stay Away, το οποίο είναι ένα sludge ‘n’ roll κομμάτι, και το Drunk Crocodile, το οποίο εκτός από τις σφαλιάρες που σου ρίχνει περιέχει και ένα απίστευτο σημείο στην μέση περίπου. Μουσικά τώρα θα χαρακτήριζες την μουσική τους σαν ένα sludge υβρίδιο που παρ ‘όλα αυτά όμως δεν κλίνεται σε αυτό αλλά το ποτίζει με διάφορα άλλα στοιχεία, όπως από τους κύριους Motorhead, Sabbath, Sleep, Earthride, Οrange Goblin, Down και άλλες τόσες μπάντες. Βασικά αυτό που φαίνεται είναι ότι τα παιδία πίνουν αρκετό αλκοόλ και τα σχετικά και το βγάζουν με την μουσική τους, η οποία θα πω ότι είναι κυρίως για live αφού τα κομμάτια τους, έχοντας τους δει και live, παίρνουν ένα διαβολικό ρυθμό και δράση, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι στουντιακά υστερούν. Το καλό είναι ότι μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα υπόγραψαν και με την Trailblazer Records και απ’ ότι φαίνεται πάνε ολοταχώς για το μεγάλο επόμενο βήμα. Το πρώτο μικρό λιθαράκι μπήκε… για να δούμε τι θα μας φέρει ο χρόνος.

Tracks: 1. Stay Away, 2. Drunk Crocodile

Υ.Γ. Όσο για το εξώφυλλο τα λόγια είναι περιττά, old school forever…

mushroom freaks

Radio Head New album (almost free)

Σήμερα είναι η μέρα (10/10) που υποτιθέται ότι μπορείς να κατέβασείς το νεο δίσκο των radiohead απο εδώ. To πρωτοποριακό είναι ότι δεν έχει τιμή ο δισκός, αλλά σε καλεί να δώσεις ότι έχεις ευχαρίστηση (απο 0 έως 100 λίρες) (κατι σαν το παγκάρι στην εκκλήσια). Σίγουρα αυτή η κίνηση είναι μια γροθιά στο στόμαχι των δισκογραφικών, καθώς είναι ένα απο τα συγκροτήματα με τις μεγαλύτερες πωλήσεις την τελευταία δεκαετία.
Μέχρι αυτη την ώρα δεν έχει αρχίσει ακόμα η διάθεση του, αλλά μπορείς να το προπαραγγείλεις. Μπείτε όλοι, και κατέβαστε το!!!!

Ο δίσκος θα βγεί στα δίσκάδικα στις αρχές Δεκέμβρη!!!!!