Om : To Sound Out Loudly

Ένα rickenbaker και ένα σετ τυμπάνων αρκούν. Το έχουν αποδείξει πολλοί και καλύτερα απ’όλους οι Om. Πρώην μέλη των υπέρτατων Sleep, έσμιξαν μετά από χρόνια και μας χάρισαν τρεις επικές δισκάρες και το At Giza για να’ μαστε περήφανοι που ζούμε αυτήν την εποχή. Ξάφνου το 2008 μας ανακοινώνουν ότι έρχονται στην Αθήνα. Ας αφήσουμε τις αντιδράσεις και το πόσο περιμέναμε να δούμε αυτό το live και ας προχωρήσουμε στο ότι ακυρώσανε. Ο λόγος; Ο ντράμερ Chris Hakius αφήνει την μπάντα. Σοκ και δέος. Οι τύποι είναι δύο άτομα μπάντα και έφυγε ο ντράμερ. Ο ΝΤΡΑΜΕΡ διορθώνομαι. Και τώρα ποιος? Τι θα γίνει? Θα το διαλύσουνε αυτό ήτανε? Όχι κάποιος θα πάει... και η απάντηση δεν άργησε να έρθει. Emil Amos το όνομα αυτού γνωστός από τους Grails. Αναμονή να για δούμε τι θα γίνει. Κυκλοφορούν βίντεακια από live τους και τρέχουμε. Απογοήτευση. (προσωπική τουλάχιστον). Ο τύπος είναι πολύ μεγάλος ντράμερ. Έχει τρελλές ιδέες και το παίξιμό του είναι απίστευτο. Σ’ αυτό δεν τίθεται θέμα συζήτησης. Στους Om που ξέραμε όμως, όλα αυτά ήταν περιττά . Γυρίσματα για τέσσερα μέτρα και με το που μπει πάλι αρχίζει γύρισμα π.χ. όχι και πάλι όχι. Θέλουμε πίσω τον μούσια με ΤΙΣ ΤΥΜΠΑΝΑΚΛΕΣ του να σε καθίζει χάμω και να μη μπορείς να κουνηθείς από «τον ήχο του». Και πάνω που λες όχι το’ χω να σηκωθώ, δεν είναι δυνατών, αρχίζει αυτή την πόρνη την καμπάνα και σε στέλνει από κει που ήρθες. Χάμω. Πάλι. Τώρα όμως? Άλλο πράγμα. Κυκλοφορία 7’ με το καινούργιο μέλος. Καινούγιο Om. Όχι. Κάτι πάει να γίνει αλλά πάλι το χάνει. Δεν έχει αυτό που πρέπει. Αναμονή για τον δίσκο λοιπόν ο οποίος ήρθε το σωτήριο έτος 2009. Βλέπεις το εξώφυλλο και σκέφται ότι αν δεν έγραφε Om, δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσεις τον δίσκο μόνο αν πρωταγωνιστούσες στο κουρδιστό πορτοκάλι και στο βάζανε με το ζόρι. Αλλά είπαμε. Γράφει Om. Τέσσερα κομμάτια. Διάρκειες... περίεργες. Βλέπεις το δεκαεννιάλεπτο Thebes και γυαλίζει το μάτι σου. Προχωράς παρακάτω και απογοήτευση πάλι. Αποφασίζεις να πάτήσεις το play. Και καπου εκεί έρχεται το τέλος. Thebes στα γνωστά χνάρια. Μπάσο μόνο του για αρχή. Αλλά για κάτσε. Ρε τσέλο είναι αυτό? Και τι είναι αυτό το γκλινγκ γκλινγκ...? Η φωνή του Cisneros πιο μεθυστική από ποτέ. Μπαίνουν τα κρουστά και κολλάς στα ηχεία να ακούσεις ΑΚΡΙΒΩΣ τι θα παίξει. Θα τα βγάλει πέρα. ΝΑΙ! Είναι η απάντηση τώρα. ΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΑΙ! Ο τύπος μπήκε πλέον στους Om. Είναι στην μπάντα. Το αξίζει. Ο δίσκος ήρθε από άλλη εποχή. Σύγχρονη, παλλιά, δεν ξέρω, αλλά άλλη σίγουρα. Παραμόρφωση στο μπάσο. Εδώ ήμαστε. Κουνάς το κεφάλι σου στο γκρουβ, μπαίνει, λύτρωση που σε κρατάει μαζί της μέχρι το τέλος. Δεν είναι οι Om που ξέραμε. Ξεχάστε τους. Μόνο το Thebes πλησιάζει το μοτίβο των παλιών και αυτό εμπλουτισμένο με μερικά καλούδια που έρχονται στον υπόλοιπο δίσκο. Μια δεκαεννιάλεπτη μεθυστική πανδαισία, που σε απογειώνει τόσο πολύ που όταν βλέπεις τις διάρκειες και μόνο των επόμενων κομματιών, αρχίζεις την ξυνίλα πάλι. Για λίγο όμως, μέχρι να περάσει στο δεύτερο. Meditation is the Practice of Death. Δεν καταλαβαίνεις τι, αλλά κάτι υπάρχει σ’αυτό το κομμάτι με το που μπαίνει που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και μόλις μπεις στο κλίμα, κάτι που δεν αργεί να γίνει, σε πάει μόνο του μια βόλτα στην ανατολή και σε βολτάρει σε τζαμιά, παζάρια, μαγαζάκια γεμάτα με μπαχάρια, δίπλα παραδοσιακός καφενές, απ’την άλλη μπακλαβάδες και μουστακαλήδες τύποι παντού.. αλλά.....!! ξαφνικά φίδια αρχίζουν να βγαίνουν από μεγάλα κοφίνια, όλοι αρχίζουν και τα ακολουθούν σε ένα ξέρφενο ταξίδι προς την έρημο. Πυραμίδες, οάσεις και νομάδες, σκόρπια παντού. Θα μπορούσε να κρατήσει μια ζωή. Όπως και το κομμάτι. Σίγουρα κάτι ήξεραν και το άφησαν τόσο μικρό. Το σίγουρο είναι ότι δεν σ’αφήνουν να το σκεφτείς για πολύ. Cremation Ghat I και επιστρέφουμε στα σοκάκια με μπαχάρια και τους καφενέδες που ξαφνικά γεμίζει από αμέτριτες μαυροφορεμένες γυναίκες να μοιρολογούν χορεύοντας. Οι ρυθμοί ανεβαίνουν και γίνονται πιο “χαρούμενοι”, όσο μπορούν να γίνουν για Om. Και ξάφνου... η συνέχεια του Cremation Ghat I και τελευταίο κομμάτι του δίσκου, Cremation Ghat IΙ, δεν είναι και τόσο “συνέχεια”. Δεν συνεχίζουν οι χοροί, τα χαρούμενα κουνήματα από τα φίδια, τα γέλια και οι μυρωδιές από τα μπαχάρια και τους μπακλαβάδες ξεφτίζουν μέσα στη μουντή καθημερινότητα και την άχρωμη ρουτίνα. Οι οάσεις γίνονται τσιμεντένιες πλατείες που τις καταπίνει ένας γκρίζος ορίζοντας. Και κάπου εκεί σ’αφήνουν.. Πάντα είχα την άποψη ότι μέσα από την απλότητα μπορεί να βγει κάτι το τόσο όμορφο, τόσο αληθινό που μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα. Οι Om στους τρεις πρώτους δίσκους τους έκαναν ακριβώς αυτό. Μπάσο-τύμπανα μόνο. Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο. Το απέδειξαν περίτρανα. Τώρα όμως έχουμε αλλάξει σκηνικό. Ήμουν τελείως αρνητικός όταν άκουσα το Gebel Barkal. Όταν άκουσα τα περιτά και υπερβολικά γεμίσματα τους Amos. Όταν άκουσα τα σύνθια. Όχι ότι δεν μ’αρέσουν τα σύνθια, αλλά τα θεωρούσα περιττά. Πλέον με το God Is Good με έπεισαν ότι όλα είναι μέρος της μπάντας. Σιτάρ, τσέλο, φλάουτο, κι άλλα κρουστά, και και και.. Τα έδεσαν τέλεια, τα έβαλαν μέσα στους Om χωρίς να σε ξενίζουν όπως στο εφτάρι. Πήγαν ένα βήμα μπροστά και πιστεύω για κάθε μπάντα αυτό είναι ότι καλύτερο. Σίγουρα θα μας άρεσε άλλο ένα Pilgrimage ή άλλο ένα Conference, αλλά εδώ μιλάμε καινούργιο Om, με όλη τη σημασία της λέξης.

Nicklas