Pearl Jam

Να λοιπόν, η νέα κυκλοφορία των Pearl jam, αρκετά χρονιά αμέτε την τελευταία, και λίγους μήνες πριν την εμφάνιση τους στην Αθηνά.
Οι παλιοί οπαδοί σίγουρα θα έχουν ήδη σπεύσει να την αγοράσουν. Αλλά οι υπόλοιποι τι μπορούν να περιμένουν από τον Eddie Vader μια δεκαετία μετά την ακμή του συγκροτήματος του;;
Σίγουρα όχι τις επαναστάσεις του παρελθόντος.
Οι Pearl jam σε αυτό τον δίσκο γυρνάνε πίσω στον ήχο που τους έκανε επιτυχημένους στα 90’s, αφήνοντας πίσω τους πειραματισμούς των τελευταίων δίσκων. Ο ήχος τους εδώ είναι σαν να έχει βγει από τις μέρες της ακμής του grunge, σαν τα τραγούδια να είχαν γραφτεί την εποχή του ΤΕΝ.
Αυτό το γεγονός παρότι θα μπορούσε να μεταφραστεί σε χαράς ευαγγέλια για τους μουσόφιλους, δεν είναι αρκετό για να μας ενθουσιάσει. Μάλλον γιατί τώρα που σαρανταρίζει ο Eddie, δεν έχει την φρεσκάδα που είχε πριν από μια 15 ετια.
Κακά τα ψέματα, τα περισσότερα συγκροτήματα στον πλανήτη Γη θα «πουλούσαν την ψυχή τους στο διάβολο» για να έχουν ηχογραφήσει αυτά τα τραγούδια, αλλά για τους ιδίους τους Pearl Jam, έχουμε βάλει πιο ψηλά τον πήχη. Και κυρίως έχουν και ίδιοι ευθύνη, όταν πριν μια 5 ετια μας μπούκωναν με δεκάδες δίσκους να κυκλοφορούν ταυτόχρονα, με όλες τις περιοδείες τους, πήραμε αρκετή καλή δόση του ήχου τους. Για αυτό σήμερα περιμέναμε να προχωρήσει λίγο ακόμα., παρά να φτιάξει ένα δίσκο που να ακούγεται σαν ρετάλια των προ 10 αιτίας ηχογραφήσεων.
Τελικά ο δίσκος είναι ολοκληρωμένος, αψεγάδιαστος και έχει όλα τα στοιχειά που θεωρητικά θα ήθελες, αλλά τελικά δεν τον βάζεις πάνω από δεύτερη φορά να παίξει. (καλά μεγάλη κουβέντα λέω τώρα γιατί μετά μπορεί να φάω και γω
κανά κόλλημα και να το ακούω όλη μέρα, αλλά ως τώρα αυτή την εντύπωση μου δίνει, και προτιμώ να ακούω το καινούργιο των TOOL).

Rainboy