Κλέφτες...

Ανάμεσα στην σαπίλα του διαβάσματος, και την βαρεμάρα, έβαλα χτες το βράδυ να δω τους «κλέφτες» του Παπαδημητράτου. Ανέμενα να δω κανα 20λεπτο και μετά να πάω για ύπνο, όπως γίνεται συνήθως με τις ελληνικές ταινίες που μου προκαλούν ανελέητη βαρεμάρα. Αλλά αυτή η ταινία όχι μόνο με κράτησε ξύπνιο μέχρι τέλους, αλλά με ενθουσίασε σε απίστευτο βαθμό.
Θα έλεγα ότι η ταινία αποτελείτε από 3 κομμάτια. Στο πρώτο 20 λεπτο περίπου παρακολουθείς τα κλεφτρόνια να κάνουν μικροκλοπές και να συζητάνε τα του επαγγέλματος, και ο τρόπος που εμμένει ο ένας στο να πάνε για μεγαλύτερη μπάζα (ενώ είναι εμφανές ότι δεν είναι των «κυβικών» τους) σε κάνει να περιμένεις μια κλασσική μαφιόζικη ταινία που σε λίγο θα αρχίσουν να πηγαίνουν όλα στραβά. Αλλά ο σκηνοθέτης δεν είναι αμερικάνος, και έτσι πολύ γρήγορα περνάμε στο οργιαστικό δεύτερο κομμάτι της ταινίας, οπού αρχίζει να θυμίζει πολύ μεγάλες ταινίες, (και ερμηνείες από τους ηθοποιούς) και οι καταστάσεις να ξεμπροστιάζουν με ένα τρόπο τον τρόπο που η αστική τάξη βιώνει τις εμμονές της (με ένα τρόπο μου ερχόταν συνεχώς στο μυαλό αυτά που έγραφε ο παζολίνι στην αρχή του Σάλο). Και εν τέλει φτάνει στο τρίτο μέρος και την κορύφωση της έντασης, όπου η σύγκρουση των ηθικών δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων, βάζει τον θεατή στην θέση του δικαστή (ναι αυτού με την ζυγαριά) και κάνει την ηθική των κλεφτών να φαίνεται αγνή, και τίμια, σε εκρηκτική αντίθεση με την παρανοϊκή έλλειψη οποιουδήποτε μέτρου, από τους νεόπλουτους αστούς, που η ηθική τους είναι η κωδικοποίηση της ελευθερίας ως μέτρου επιβολής στους άλλους.

Η ταινία είναι πολύ καλή, το μετάνιωσα που δεν πήγα να την δω στο σίτεμα (χρειάζονται την στήριξη μας τέτοιες προσπάθειες), και εσύ που το διαβάζεις τραβά και πάρτης από το βίντεο κλαμπ, και μην κατεβάσεις. Αξίζει.
http://www.kleftes.gr