ΣΤΡΑΤΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ Vol. II

Μερικά χιλιόμετρα μακριά, σε ένα εξωτικό νησί, που οι ντόπιοι το ονομάζουν ζούγκλα, έμελλε να κάνω την παραμεθόριο θητεία μου. Σε μία μονάδα μακριά από τα λιμάνια, γεμάτη λάσπες και άθλιες εγκαταστάσεις. Μία μονάδα που υστερεί σε πολλά. Ο πρώτος καιρός αρκετά δύσκολος, αλλά όσο πέρναγε τόσο καλυτέρευαν τα πράγματα. Τι εννοώ με αυτό, σε ένα στρατόπεδο με 47 υπηρεσίες και 50 φαντάρους μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται. Απλά όσο περνάει ο καιρός, σου γίνεται συνήθεια και απλά ακολουθείς το πρόγραμμα σαν ένα ζωντανό ζόμπι. Από την άλλη όμως πέρασε ο καιρός και είμαι ακόμα εδώ δυνατός για να συνεχίσω το υπόλοιπο της θητείας μου. Θα με ρωτήσετε τι μου ‘μαθε ο στρατός, η απάντηση απλή και ευθύς, να φτιάχνω καφέδες και να σκουπίζω. Εκτός όμως αυτά τα δύο πολύ χρήσιμα πράγματα στη ζωή μου, μου μάθε να είμαι υπομονετικός και με ‘κανε να καταλάβω ποιοι άνθρωποι είναι κοντά μου και ποιοι δεν άξιζαν. Βλέπετε οι πολλές ώρες εσωτερικής σκέψης και διαλογισμού με τον εαυτό σου σε κάνουν να συνειδητοποιείς διάφορα που έξω στην πραγματική ζούγκλα δεν το κάνεις και πολύ συχνά, η μάλλον σε παρασύρει η ρουτίνα και δεν σε αφήνει. Το καλό είναι ότι σε ‘κανα μήνα παίρνω μετάθεση και εύχομαι τα πράγματα να είναι κάπως καλύτερα. Θα ήθελα να γράψω αρκετά ακόμα αλλά πιστεύω δεν έχουν και αρκετό νόημα, απλά θα κλείσω με ένα ρητό που μου είπε ένα παλικάρι πριν απολυθεί… Το λελέ όπως όλα είναι δημιούργημα της σκέψης, και η σκέψη δημιούργημα της φαντασίας!!!

Στρατιώτης (και καλά) Πυροβολικού Veldamor