Να και μία μπάντα από ένα είδος που δεν γράφουμε και πολλά στο blogμας, παρ’ όλα αυτά όμως έχουμε πει ότι ό,τι μας προσφέρετε για τροφή εμείς έχουμε την καλή διάθεση να το παρουσιάσουμε. Οι SLAVEBREEDαποτελούνται από 6 άτομα (πλεόν 5, αλλά στο cd6), τα οποία το μόνο που γουστάρουν είναι να τυραννάνε τα μουσικά τους όργανα με μίσος και να παίζουν το είδος τους με μαεστρία. Τι παίζουν; Grindcoreμε επιρροές και πινελιές από crustκαι hardcore. Τα κομμάτια τους μικρά σε διάρκεια, όπως αρμόζει φυσικά στο είδος, έξυπνες συνθέσεις και καλοδουλεμένες. Αυτό είχε και σαν αποτέλεσμα το ότι υπόγραψαν και κυκλοφόρησαν το ‘PainSyndicate’ από την Τσέχικη εταιρία ‘L'InphantileCollective’. Το cdπεριέχει 12 κομμάτια διάρκειας 25 λεπτών περίπου. Μην περιμένετε να ακούσετε μαεστρίες και ανούσια σολαρίσματα απλά αγνό και σάπιο grindcore. Οι ταχύτητες βρίσκονται στο τέρμα με ένα drummerνα τυραννάει τα drumsτου, riffπολύ έξυπνα και καλοδουλεμένα και εναλλαγές φωνητικών μεταξύ σκισμένων και brutalνα φτύνουν οργή και μίσος. Σίγουρα για τους λάτρες του είδους ο δίσκος θα είναι ένα καλό δώρο για την πάρτη τους αλλά και σε μας που μας θύμισαν και αυτή την μουσική πλευρά μέσα μας. Οι Slavebreedμετά από περιοδείες στο εξωτερικό ξεκινάνε και εδώ μερικές εμφανίσεις οπότε καλό θα ήταν να τους παρακολουθήσετε και liveγια να τους δείτε και επί σκηνής και κει σίγουρα θα σας αλλάξουν γνώμη και θα σας κάνουν να γουστάρετε πραγματικά, μιας και τα liveτους είναι σίγουρα ψυχωτικά… Εύγε κύριοι…
Στις 18 Σεπτεμβρίου στο Rodeo Club πραγματοποιήθηκε μια συναυλία έστω και κάτω από περίεργες συνθήκες αφού η μία μπάντα, οι STEREOHEATHENαναγκάστηκε...
Πλέον η ανταλλαγή μουσικής μέσω internetέχει μπει καλά στη ζωή του μουσικού φίλου… Το αν είναι καλό η κακό είναι στην κρίση του καθενός να έχει την δική του άποψη… Εκτός πλέον από τα διάφορα προγράμματα για ανταλλαγή μουσικής που υπάρχουν , στο παιχνίδι μπήκαν και τα blogs… Ένα πολύ ενδιαφέρον blogλοιπόν για το χώρου του sludge/doom/stonerήχου είναι και το SludgeSwamp… Εκτός από τα cd, demo, splitπου μπορείτε να βρείτε να κατεβάσετε έχει και κριτικές που αυτό σίγουρα το κάνουν δελεαστικό… Για ρίχτε μία ματιά λοιπόν…
When I was born, I had a dream, when I grew up, to be a scum, like my dog…
Όταν βάζεις έναν δίσκο να παίξει και μετά από ένα ψιλοάχρωνο σπάσιμο για αρχή μπαίνουν αυτοί οι στίχοι, σε προϊδεάζουν κάπως γι’ αυτό που θα συνεχίσει. Η επιθυμία για κάτι πόσιμο σε χτυπά με το που μπει για τα καλά το OrangeBackyard. Στο groovάτο Alien λες ας ανάψω ένα τσιγαράκι καλύτερα, δεν μπορεί. Σε αποζημιώνει με το τελείωμά του και πάνω που λες όχι δεν θα την ανοίξω τη γαμημένη, φτάνουμε στο BurntAlone. Kyuss μέχρι το κόκαλο και με έναν ήχο ΝΑ. Τρέχεις για το ψυγείο (όποιο είναι πιο κοντά, έστω και του περιπτέρου) για προμήθειες και επιστρέφεις για συνέχεια. Δεν προλαβαίνεις να πιεις μια γουλιά κ αρχίζουν τα καλά, με την επιθυμία για τσιγάρο να επιστρέφει. Χωρίς να καταλάβεις καν πως πέρασε το μισό κομμάτι, σβήνει και περνάς στο Fly, κατεβάζοντας απειλητικά γρήγορα το ξανθό, παγωμένο υγρό που έχεις μπροστά σου. Κουνώντας το κεφάλι χωρίς τη θέλησή σου στο ρυθμό, οι σκέψεις σου επιστρέφουν στον ήχο. Ογκώδης και πολύ καλά δουλεμένος που αυτό φαίνεται και στα live. Ας μην αρχίσουμε για τις ποσότητες που σε “αναγκάζουν” να καταναλώσεις σε ένα live τους καλύτερα. Ας πούμε μόνο ότι έχεις δυο επιλογές: ή να έχεις μαζί σου στη ζούλα ή να έχει φθηνές μπύρες το εκάστοτε μέρος που παίζουν. Αισίωςέχουμε φτάσει στα μέσα του δίσκου κ το πρώτο μπουκάλι ακούγεται άδειο. EveryTimeOfTheDay διαβάζεις κ λες κάτι θα ξέρουν τα παιδιά ανοίγοντας την επόμενη. Ακούς και Gringo να σε προστάζει να σκάσεις, να πιεις, να ξεφύγεις από δω, να πιάσεις τον ουρανό, τον ήλιο.. δε θες και πολύ για να «την κάνεις». Σε επιστρέφουν στη γη μαλακά-μαλακά μην μας πάθεις τίποτα, και σε αφήνουν στις σκέψεις σου να αναλογιστείς το γιατί? Γιατί σε κατάφεραν να αδειάσεις τα μπουκάλια που έχεις μπροστά σου? Γιατί έχεις αδειάσει το μισό πακέτο? Και εκεί που πας να βγάλεις μια άκρη σε όλο αυτό το μυστήριο, έχοντας ξεχάσει προφανώς ότι το cd συνεχίζει να παίζει, σου έρχεται απ’ το πουθενά κάτι που σε κάνει να τα ξεχάσεις όλα αυτά, να πας στο περίπτερο, να πάρεις προμήθειες για όλο το βράδυ και να ξεχαστείς κάπου.. μαζεύοντας όσους μπορείς.
Χρειάζεται να αναφέρω τέλος ότι τα παιδιά είναι από Χαλκίδα, έχουν υπογράψει κ έχουν κυκλοφορήσει το πρώτο τους δίσκο (ναι αυτόν τον “καταραμένο”, καπνισμένο και μούσκεμα στο αλκοόλ δίσκο που μιλάμε τόση ώρα) στην TrailbrazerRec. Για τα live τους έχουν ειπωθεί από άλλους καλύτερα, δεν χρειάζεται να τα ξανά λέμε, απλά να τους τσεκάρετε οπωσδήποτε για να καταλάβετε το “γιατί” που λέγαμε πριν. Κλασικό, καλοπαιγμένο Stoner, με ογκώδη ήχο, groovάτα τύμπανα, και μια φωνή (πραγματικά δεν θέλω να γίνομαι κουραστικός αλλά δεν μπορώ αν το ελέγξω) βουτηγμένη στο αλκοόλ.
Με περιμένει μια Amstel οπότε συμπαθάτε με.. δεν θα πω άλλα.
Άλλο ένα Djsetστο Intro, στο Περιστέρι, αυτή την φορά όμως χωρίς άγχος ώρας, μιας και ο τρίτος της παρέας απολύεται (…λες και τις άλλες φορές είχαμε)… Οπότε απλά σας περιμένουμε όλους να περάσουμε καλά… Στις 23/10 λοιπόν, κατά τις 21:00, στο Intro(Κώστα Βάρναλη και Μεγάλου Αλεξάνδρου, Περιστέρι, κοντά στον σταθμό του μετρό Άγιο Αντώνη)…
Κέντρο, πανεπιστήμιο, ΤΕΙ, φοιτητές, Όλγας, Μάκης (RIP), Γεωργίου, Γεροκωστοπούλου, σκαλάκια, κάστρο, παράρτημα, στέκι, εστία, μπύρες, ούζα, φαΐ, τεντούρες. Ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί μέχρι να γεμίσει όλη την Τριών Ναυάρχων λέξη-λέξη με ενδιάμεσες στάσεις για τον απαραίτητο μεζέ και κρασί. Πολλοί την αγάπησαν, πολλοί τη μίσησαν και ακόμα περισσότεροι τη νοσταλγούν. Εκθέσεις, χοροί, συναυλίες, ζογκλερικά, φωτιές, όργανα, ποδήλατα, πορείες, ΚΟΣΜΟΣ! Και όλα αυτά μέσα απ’ τον μουντό καιρό της.
Δεν ξέρω αν πέντε χρόνια είναι πολλά ή λίγα για να τη ζήσει κάποιος, σίγουρα όμως μαθαίνει να την ζει και αυτή δεν έχει κανένα πρόβλημα σ’ αυτό. Οι κλασικές παρέες των 40 ατόμων από τη σχολή, σιγά-σιγά μικραίνουν. Βρίσκεις ανθρώπους που μπορείς να επικοινωνείς, με οποιονδήποτε τρόπο. Και εκεί που δεν το περιμένεις, να’ σου και το πρώτο τζαμάρισμα. Γρήγορα μπαίνεις στο κλίμα. Ψάχνεσαι από δω κ από κει, έχοντας μαζί σου αυτό που αποκαλείς “μπάντα”. Πρόβες, συζητήσεις και αναλύσεις, όλα γύρω από αυτό. Και τότε έρχεται η μαγική στιγμή που ανακαλύπτεις το Στέκι (Π.Ο.Φ.Π.Π.). Δικοί σου άνθρωποι που κρατάνε έναν χώρο στον οποίο μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα και το καλύτερο απ’ όλα είναι πως θα σ’ ακούσουν. Συνελεύσεις, συζητήσεις επί συζητήσεων, οργάνωση του χώρου, των προβών και το καλύτερο πάλι? Διοργάνωση live. Χωρίς περιορισμούς για το πια μπάντα παίζει καλύτερα ή ποια είναι πιο γνωστή ή το τι παίζει. Μαζεύονται όλοι για να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα. Σε μαγαζιά, σε πλατείες, στην εστία, στο κάστρο, στο θεατράκι…
Από μονοήμερα live μέχρι πενθήμερα φεστιβάλ. Στήνοντας από το μηδέν κάτι δικό τους. Κάτι που κάθε φορά που τελειώνει, όσο κουρασμένος και να είσαι σκέφτεσαι:”ήμουνα κ εγώ εδώ”. Συγκροτήματα που παίζουν απλά διασκευές για περάσουν ωραία (έτσι απλά) μέχρι μπάντες που το κυνηγάνε με ηχογραφήσεις, ντέμο, δίσκους και όλα αυτά μέσα από την όλη DIY νοοτροπία. Από δύο κιθάρες / φωνή / μπαλαντούλες και ρομαντικό φεγγάρι, μέχρι κάφρους που κάθε φορά που παίζουν θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα. Από πολυμελή συγκροτήματα βουτηγμένα στον πειραματισμό, μέχρι καμένους τύπους που βγαίνουν όπως τους κατέβει (και παίζουν ότι τους κατέβει προφανώς).
Μουσική σκηνή της Πάτρας υπάρχει και είναι τόσο δεμένη όσο λίγες. Μεγαλώνει, μικραίνει αλλά πάντα είναι εκεί. Όπως και το κοινό της. Έτοιμο να ψυχεδελιάσει ή να αράξει με τη μπυρίτσα του και τις μπλουζιές του, να κοπανηθεί ή να κοπανήσει, να χειροκροτήσει ή να πετάξει κουτάκια.
Δεν θα αρχίζω τη μουρμούρα για τα μαγαζιά της Πάτρας που κλείνουν συναυλίες πλέων ούτε για το λόγο που έκλεισαν τα αμιγώς (λέμε τώρα) livάδικα που υπήρχαν. Θα πω απλά ότι είναι κρίμα να μην μπορείς να προωθήσεις την μπάντα σου ή απλά να πας να περάσεις καλά σε ένα αξιοπρεπές μαγαζί (όχι ότι υπάρχουν γενικά τέτοια μαγαζιά αλλά λέμε τώρα πάλι). Πάρα πολύ καλή προσπάθεια κάνουν τα παιδιά στο παράρτημα όπως και στο μπαράκι (“στέκι” κι αυτό) της εστίας. Μπορεί να βγήκε και σε καλό αυτό. Δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα το κρίνει. Άλλωστε το μόνο θέμα που(θα έπρεπε όλους να) μας ενδιαφέρει είναι η μουσική. Ότι και να παίζεις, ότι και φοράς, με μαλλιά ή όχι, με μούσια μέχρι τον αφαλό ή σπανός τελείως, κρατώντας μπάσο ή ακόμα και ένα ντέφι, σ’ αρέσει κάτι που μ’ αρέσει κι εμένα: ΜΟΥΣΙΚΗ. Αυτή είναι η σκηνή της Πάτρας. Χωρίς ταμπέλες, χωρίς κόμπλεξ, τελείως ανεξάρτητη αλλά τελείως αδερφική. Με μόνο σκοπό της την προώθηση με τα πιο αγνά μέσα, αυτού που αγαπάει τόσο πολύ: ΜΟΥΣΙΚΗ
Υγ. Όλα τα παραπάνω είναι το πώς έζησα εγώ κάποια πράγματα. Καθαρά προσωπικές απόψεις και χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν, στην περίπτωση που άθελά μου το έκανα.
Πρώτο live για την φετινή σεζόν και όπως ήταν φυσικό κατευθυνθήκαμε προς το An Club μιας και για να πούμε την αλήθεια μας είχαν λείψει. Αφού μιλήσαμε με αρκετούς γνωστούς, προχωρήσαμε προς τα ενδότερα του μαγαζιού, για να ακούσουμε τους...
.jpg)
