ΜOYΣΙΚΑ ΄΄ΤΡΑΒΗΓΜΑΤΑ’’ ΠΑΤΡΑΣ EDITION...

Κέντρο, πανεπιστήμιο, ΤΕΙ, φοιτητές, Όλγας, Μάκης (RIP), Γεωργίου, Γεροκωστοπούλου, σκαλάκια, κάστρο, παράρτημα, στέκι, εστία, μπύρες, ούζα, φαΐ, τεντούρες. Ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί μέχρι να γεμίσει όλη την Τριών Ναυάρχων λέξη-λέξη με ενδιάμεσες στάσεις για τον απαραίτητο μεζέ και κρασί. Πολλοί την αγάπησαν, πολλοί τη μίσησαν και ακόμα περισσότεροι τη νοσταλγούν. Εκθέσεις, χοροί, συναυλίες, ζογκλερικά, φωτιές, όργανα, ποδήλατα, πορείες, ΚΟΣΜΟΣ! Και όλα αυτά μέσα απ’ τον μουντό καιρό της.

Δεν ξέρω αν πέντε χρόνια είναι πολλά ή λίγα για να τη ζήσει κάποιος, σίγουρα όμως μαθαίνει να την ζει και αυτή δεν έχει κανένα πρόβλημα σ’ αυτό. Οι κλασικές παρέες των 40 ατόμων από τη σχολή, σιγά-σιγά μικραίνουν. Βρίσκεις ανθρώπους που μπορείς να επικοινωνείς, με οποιονδήποτε τρόπο. Και εκεί που δεν το περιμένεις, να’ σου και το πρώτο τζαμάρισμα. Γρήγορα μπαίνεις στο κλίμα. Ψάχνεσαι από δω κ από κει, έχοντας μαζί σου αυτό που αποκαλείς “μπάντα”. Πρόβες, συζητήσεις και αναλύσεις, όλα γύρω από αυτό. Και τότε έρχεται η μαγική στιγμή που ανακαλύπτεις το Στέκι (Π.Ο.Φ.Π.Π.). Δικοί σου άνθρωποι που κρατάνε έναν χώρο στον οποίο μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα και το καλύτερο απ’ όλα είναι πως θα σ’ ακούσουν. Συνελεύσεις, συζητήσεις επί συζητήσεων, οργάνωση του χώρου, των προβών και το καλύτερο πάλι? Διοργάνωση live. Χωρίς περιορισμούς για το πια μπάντα παίζει καλύτερα ή ποια είναι πιο γνωστή ή το τι παίζει. Μαζεύονται όλοι για να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα. Σε μαγαζιά, σε πλατείες, στην εστία, στο κάστρο, στο θεατράκι…

Από μονοήμερα live μέχρι πενθήμερα φεστιβάλ. Στήνοντας από το μηδέν κάτι δικό τους. Κάτι που κάθε φορά που τελειώνει, όσο κουρασμένος και να είσαι σκέφτεσαι:”ήμουνα κ εγώ εδώ”. Συγκροτήματα που παίζουν απλά διασκευές για περάσουν ωραία (έτσι απλά) μέχρι μπάντες που το κυνηγάνε με ηχογραφήσεις, ντέμο, δίσκους και όλα αυτά μέσα από την όλη DIY νοοτροπία. Από δύο κιθάρες / φωνή / μπαλαντούλες και ρομαντικό φεγγάρι, μέχρι κάφρους που κάθε φορά που παίζουν θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα. Από πολυμελή συγκροτήματα βουτηγμένα στον πειραματισμό, μέχρι καμένους τύπους που βγαίνουν όπως τους κατέβει (και παίζουν ότι τους κατέβει προφανώς).

Μουσική σκηνή της Πάτρας υπάρχει και είναι τόσο δεμένη όσο λίγες. Μεγαλώνει, μικραίνει αλλά πάντα είναι εκεί. Όπως και το κοινό της. Έτοιμο να ψυχεδελιάσει ή να αράξει με τη μπυρίτσα του και τις μπλουζιές του, να κοπανηθεί ή να κοπανήσει, να χειροκροτήσει ή να πετάξει κουτάκια.

Δεν θα αρχίζω τη μουρμούρα για τα μαγαζιά της Πάτρας που κλείνουν συναυλίες πλέων ούτε για το λόγο που έκλεισαν τα αμιγώς (λέμε τώρα) livάδικα που υπήρχαν. Θα πω απλά ότι είναι κρίμα να μην μπορείς να προωθήσεις την μπάντα σου ή απλά να πας να περάσεις καλά σε ένα αξιοπρεπές μαγαζί (όχι ότι υπάρχουν γενικά τέτοια μαγαζιά αλλά λέμε τώρα πάλι). Πάρα πολύ καλή προσπάθεια κάνουν τα παιδιά στο παράρτημα όπως και στο μπαράκι (“στέκι” κι αυτό) της εστίας. Μπορεί να βγήκε και σε καλό αυτό. Δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα το κρίνει. Άλλωστε το μόνο θέμα που (θα έπρεπε όλους να) μας ενδιαφέρει είναι η μουσική. Ότι και να παίζεις, ότι και φοράς, με μαλλιά ή όχι, με μούσια μέχρι τον αφαλό ή σπανός τελείως, κρατώντας μπάσο ή ακόμα και ένα ντέφι, σ’ αρέσει κάτι που μ’ αρέσει κι εμένα: ΜΟΥΣΙΚΗ. Αυτή είναι η σκηνή της Πάτρας. Χωρίς ταμπέλες, χωρίς κόμπλεξ, τελείως ανεξάρτητη αλλά τελείως αδερφική. Με μόνο σκοπό της την προώθηση με τα πιο αγνά μέσα, αυτού που αγαπάει τόσο πολύ: ΜΟΥΣΙΚΗ

Υγ. Όλα τα παραπάνω είναι το πώς έζησα εγώ κάποια πράγματα. Καθαρά προσωπικές απόψεις και χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν, στην περίπτωση που άθελά μου το έκανα.

Nicklas