ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: THE CURF - I

Η γνωριμία με τους Curf έγινε με το πατροπαράδοτο σύγχρονο τρόπο: το ένα link έφερε το άλλο και κατέληξα να τους ακούω από το myspace τους. Με μια πρώτη ματιά βρίσκεις ότι έχουν κυκλοφορήσει τον πρώτο τους δίσκο και με χαρά μαθαίνεις ότι πλησιάζει live. Έχοντας ακούσει μόνο ότι έχουν στο site, μια γνωριμία με τα παιδιά πριν παίξουν σου λέει ότι κάτι καλό θα συμβεί. Στην αρχή σίγουρα είσαι επιφυλακτικός όπως είσαι και με κάθε μπάντα που ακούς πρώτη φορά, αλλά δε σ’ αφήνουν να το σκεφτείς και πολύ. Σε κερδίζουν γρήγορα και σε τραβάνε μαζί στο δρόμο τους με κάθε νότα που βγάζουν. Δεν έχει νόημα να σταθώ στα live, μόνο στο ότι όταν φτάνεις σπίτι σου είσαι με ένα ακόμα cd στη δισκοθήκη σου. Ακούγοντάς το τώρα, ο δίσκος μιλάει. Τα παιδιά καταφέρανε μέσω ψηφιακής μορφής (όχι αποκλειστικά βεβαίως-βεβαίως) να σου μιλήσουν. Να σε γεμίσουν συναισθήματα, να σε ταξιδέψουν. Όχι με τον δικό τους τρόπο. Αλλά με τα δικά τους μέσα. Άλλοτε αργά, άλλοτε γρήγορα ριφ, μπάσο που δένει τέλεια με αυτά αλλά και με το “χρωματικό” παίξιμο του ντράμερ. Έχοντας μαζί τους μια πολύ καλή παραγωγή, και σε συνδυασμό με το σχεδόν τζαμαριστό παίξιμο τους, κατάφεραν αυτό που λίγες μπάντες έχουν κάνει: να γράψουν ένα δίσκο, που κάθε φορά που τον ακούς να σου βγάζει και άλλα συναισθήματα. Με σύμμαχό τους τον πατέρα Hendrix, τους Colour Haze, ακόμα και τον Johhny Cash, με μακρόσυρτα ψυχεδελικά σημεία και με έναν κιθαρίστα που όταν σολάρει, κάνει την κιθάρα του μέσο για να βγάλει προς τα έξω αυτά που νοιώθει (πολλές φορές και αυτά που νοιώθεις εσύ, ας μη σε ξέρει), μια ‘70s αισθητική και την απίστευτη όρεξη που έχουν για την μπάντα τους, σε κερδίζουν χωρίς πολλά πολλά. Ο καθένας στον δικό του κόσμο, αλλά και οι τέσσερις μαζί κάνουν πάρτυ στον δικό σου. Άλλοτε θα τους πετύχετε να την ψάχνουν με τον ήχο τους και άλλοτε να σας εξιστορούν ιστορίες καθημερινής τρέλας και παράνοιας (τσεκάρετε το βίντεο του υπέρτατου Grief). Μπορεί να τους πετύχετε να λιώνουν με την αγαπημένη τους “φίλη” και άλλη φορά να φιλοσοφούν. Ο όρος “δικά μας παιδιά” εδώ έχει την πραγματική του έννοια, έστω και αν δεν είναι μόνιμα Ελλάδα. Αγαπούν τόσο πολύ το δημιούργημά τους βλέπετε που η αγαπημένη μας “πατρίδα” δεν είναι αρκετή. Τσεκάρετε το myspace τους για μια ιδέα και για να τσιμπήσετε τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο Ι (“ένα” ναι!)

Nicklas