Αυτό τον καιρό διαβάζουμε δεκάδες άρθρα από δω και από κει που μας περιγράφουν τι αφήσαμε πίσω μας. Μέσα σε αυτό το κλίμα να προσπαθήσω να κάνω και εγώ μια αντίστοιχη , προσωπική προσπάθεια. Όχι τόσο γιατί νομίζω ότι θα είναι πολλά, αυτά που συνέβησαν φέτος (ειδικά στο πεδίο της μουσικής ) που θα τα θυμόμαστε μετα από μερικά χρονια, αλλα ο προβληματισμός που μου φέρνει αυτό το γεγονός.
Μια χρονια που εκτός μουσικής λείψανε οι μεγάλες συγκινήσεις , σε όλα τα πεδία. Μια χρονια που τα body counts στο Ιράκ ήταν business as usual για όλους μας όταν με νοθρωτητα τα ακούγαμε στις ειδήσεις, που μετα την επανεκλογή Bush, οι οποίες φωνές αμφισβήτησης στην Αμερική άρχισαν να αμβλύνονται. Αλλά και στην Ελλάδα, παρ’ όλη την λαίλαπα της κυβέρνησης και τις ουκ ολίγες χοντράδες της, οι αντιδράσεις γενικά ήταν χαλαρές, ενώ τα ζητήματα που απασχόλησαν την επικαιρότητα (βαβυλης, παραδικαστικο κύκλωμα κτλ) γρήγορα θα ξεχαστούν. Ενώ βεβαία νέα μεγαλεία εθνικού θριάμβου ηρθαν, (Eurovision, Euro basket), που παρότι μερικοί κολλημένοι με το μπασκετ σαν εμάς ενθουσιαστήκαν, δεν μπορούν να συγκριθούν με τις περυσινές συγκινήσεις του Euro. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι κατά κάποιο τρόπο δεν είχαμε αντίστοιχα του παρελθόντος γεγονότα.
Χαρακτηριστικά, συγυρίζοντας τα ράφια μου προ ημερών, βρήκα μερικά περιοδικά, που είχαν τα καλυτέρα του 1997 και του 98 και μπορεί να υπήρχαν μέσα ρίσκαρες, που μέχρι σήμερα ακούμε με μεγάλη ευχαρίστηση, αλλα οι τότε αρθογράφοι «γκρίνιαζαν» ότι ήταν μεγάλο το βάρος της μουσικής βιομηχανίας στις συλλογές και τα best of και δεν δίνετε βάρος στα καινούργια μουσική.
Τι να πούμε δηλαδή για το 2005; Ήδη τα περισσότερα δισκάκια φετινής παραγωγής που έχουμε στην δισκοθήκη μας , έχουν αρχίσει να μαζεύουν σκόνη, όχι γιατί δεν αξίζουν, αλλα γιατί έχουν την αίσθηση (την γεύση και την οσμή ) της ξαναμαθημένης τροφής. Μπορεί να είμαι από τους λίγους που δεν έχουν πάθει «αμόκ» με αυτή την μόδα του νέο-garage, διότι πραγματικά νομίζω ότι ειναι το πιο non-rock ρεύμα σε όλη την ιστορία του rock (όπως νομίζω ότι χαρακτηριστικά απέδειξαν τα γεγονότα της συναυλίας των White stripes, αλλα και οι επόμενοι δίσκοι της πρώτης γενιάς των συγκροτημάτων). Αλλά αυτό θα το κρίνει η ιστορία φυσικά. Ενώ πολύ καλλιτέχνες του προσφάτου παρελθόντος, επαναπαύονται σε αυτό, και κυκλοφορούν φέτος συλλογές (σε αντίθεση με το 1997 οπού οι συλλογές ήταν παλαιολιθικών κυρίως ονομάτων).
Φυσικά εδώ θα πρέπει να πούμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής βιομηχανίας ασχολειται με την «καταπολέμηση της πειρατείας, αντί να κοιτάει πως θα κάνει την δουλειά της. Έτσι και όλο και περισσότερο αρχίζουμε να ψάχνουμε ανεξάρτητες παραγωγές, αλλα και οι μικρές άπαντες να παίρνουν την στήριξη που τους αξίζει. Καθώς οι μουσικές ιδιοφυές είναι σπάνιο φαινόμενο, για να μπορούμε να βρίσκουμε καινούργια γράμματα, θα πρέπει εκεί να ψάχνουμε, γιατί αλλιώς οι περισσότεροι «επιτυχημένοι» μετά τον πρώτο, άντε τον δεύτερο δίσκο ακολουθούν την πεπατημένη.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό εγώ θα άρνηθω να μπω στο hype των ημερών και να φτιάξω τοπ. Θα σταθώ όμως σε κάποιες κυκλοφορίες που μας άγγιξαν ιδιαιτέρα.
System of a down. Μας περίμεναν με μια καταιγίδα στις αρχές του καλοκαιριού, που κράτησε μέχρι το Σεπτέμβρη, «πετώντας τα μυαλά στο μπλέντερ». Πραγματικά είχαμε πολλά χρονια να πάθουμε απανωτά σοκ από δίσκο σκληρού ήχου, και αυτό το δισκάκι έκανε μήνες να βγει από το κασετόφωνο. Στην συνεχεία ηρθέ το Σεπτέμβρη το δεύτερο μέρος, το οποίο δεν θα μπορούσε να έχει την ιδία τύχη. Καθώς δεν θα μπορούσε έτσι και αλλιώς να έχει την ιδία φρεσκάδα, και εμείς είχαμε φτάσει την υπόθεση ακρόαση system of a down στα όρια της.
Nancy Sinatra. Μας έδωσε έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα δίσκο, που πραγματικά πηρέ τις ώρες που του άξιζαν στο air-play του σταθμού, και ελπίζω να αποκτήστε την αναγνώριση που του αρμόζει. Παρόλο που δεν συγκρίνεται με το παρελθόν της (μπορεί να ναι και καλύτερο, αλλα σίγουρα διαφορετικό) μέσα στις φετινές κυκλοφορίες αποτελεί μια πραγματική όαση.
Kaiser Chiefs. Καλά ρε συ αυτοί είναι τόσο γαματα παλιομοδίτικοι, που θέλω να πάρω μπλουζάκι τους και να κυκλοφορώ. Πραγματικά ένα φρέσκο συγκρότημα, που χωρίς να κάνει οτιδήποτε καινούργιο, σου φαίνεται ότι ακούς κάτι τελείως καινούργιο, πραγματικά κάτι τέτοιες περιπτώσεις μας γεμίζουν αισιοδοξία.
Morrissey όχι δεν βρήκε φέτος, αλλα μας συντρόφευσε αρκετές ώρες, και αυτό δεν θα τον ξεχάσουμε.
LCD soyndsystem να και μια πραγματική έκπληξη, από κάτι πιο πειραματικό. Εδώ μπλέκονται πολλά όμορφα πράγματα, αν και μια αίσθηση ανολοκλήρωτου για τον ακροατή. Εμείς όμως θα συνεχίσουμε να το ακούμε.
Gorrilaz ένα αρκετά πιο «περίεργο» άλμπουμ από το προηγούμενο, αλλα τελικά πιο συμπαθητικό. Το ομολογώ όλο το στόρι γύρω από τα κόμικς και τα τραγούδια με τους ηθοποιούς κτλ, δεν με είχε εμπνεύσει ιδιαιτέρα. Αλλά εδώ , σε μια άνυνδρη χρονια, χτυπήσαμε μια ιδιαίτερη φλέβα "νερού".
Ρόδες Εδώ έχουμε το ελληνικό δωράκι της χρονιάς, σε έναν δίσκο με λίγο απ’ όλα, από ένα συγκρότημα λίγο απ’ όλα. Πάντως η αλήθεια είναι ότι από την εποχή του «ένα κεφάλι γεμάτο χρυσαφί» είχα να πάρω ελληνικό δίσκο που να ακούγεται δεκάδες φορές από την αρχή μέχρι το τέλος. Ένας πραγματικά καλός δίσκος που δύσκολα βαριέσαι.
Spinalonga records Και αυτό ήταν μια πραγματικά ελπιδοφόρα κίνηση στον ελληνικό χώρο. Μια εταιρία που ηχογραφεί ελληνικές άπαντες , και κυκλοφορεί low-cost δισκάκια, όχι μονό δίνει βήμα για φρέσκα γράμματα, αλλα και δημιουργεί έναν πραγματικό αντίποδα στις δισκογραφικές και την αντί-πειρατική υστερία. Τέλος η συχνή διοργάνωση συναυλιών, δίνει μια διαφορετική ζωντάνια στις νύχτες μας στην Αθηνά.
Cobrastyle τους Mad Cobra, δεν του ψάξαμε παραπάνω. Αλλά αυτό το τραγούδι, μολονότι το γνωρίσαμε λίγο άτσαλα (διαφήμιση) , πραγματικά θα πρέπει να είναι για πολλά χρονια must στο play list κάθε πάρτη που σέβεται τον εκατό του και κυρίως αυτούς που χορεύουν.
Rachid taja εδώ όμως είναι η πραγματική αποκάλυψη. Ένα τέλειο πάντρεμα του ethnic, με την δυτική παράδοση σε βαθμό που είναι ευχάριστη στα αυτιά του απαίδευτου δυτικού ακροατή, βάζοντας τον όμως ταυτόχρονα σε διαδικασία εξερεύνησης των παραδόσεων.
Verve remixed vol.3 παρότι πρόκειται για remixes κλασσικών jazz ηχογραφήσεων, ήταν ένα απαραίτητο δισκάκι για τις καλοκαιρινές μας περιπλανήσεις, που μας ενθουσίασε.
Pink Martini Πραγματικά επικός δίσκος, που μένει βαθειά χαραγμένος στο μυαλό σου αφού τον ακούσεις. Ένας πλήρης δίσκος, με ποικίλες στιγμές . Με στιγμές που δεν μπορείς να συγκροτηθείς και να μην χορέψεις, αλλα και στιγμές που σε συνοδεύουν σε πιο» έντονες στιγμές.
Kill bill στα αλήθεια τι θα ήταν η φετινή χρονια τα soundtracks της ταινίας? Και μια και μιλάμε για σινεμα, νομίζω ότι η ξηρασία ήτανε εφάμιλλη και εκεί και για τα λιγα πράγματα που θα θυμόμαστε θα είναι το Sin City, το Machuca, το "Οι μερες της αφθονιας σας ειναι μετρημενες" (καλα απο το καλοκαιρι εχω να παω σινεμα;
Madonna όλο τον δίσκο δεν τον έχουμε ακούσει, αλλα το HUNG UP, θα στοιχειώσει στα danceflloors
Shakira αυτή η κοπέλα όσο μεγαλώνει ομορφαίνει;
Υ.Γ. βεβαία η δισκογραφική ξηρασία, μας δίνει την ευκαιρία να γυρίσουμε στο παρελθόν, και να σκάψουμε για να ανακαλύψουμε τα διαμάντια που μας ξέφυγαν, αλλα και να ανακαλύψουμε καινούργια πεδία που για μας ήταν μέχρι πρόσφατα ανεξερεύνητα (jazz, ethnic , soul αλλα και ηλεκτρονική και gothic, που είχαμε επιφανειακή επαφή)
Υ.Γ. έτσι για την τιμή των οπλών θα σας δώσω το top-20 από το air play του Ροκ Στορμ, χωρίς να σημαίνει ότι είναι τα καλυτέρα τραγούδια για μας, απλά αυτά που πέρυσι το καλοκαίρι παιχτήκαν παραπάνω από την συχνότητα μας.
1. Take Five
2. Summertime killer – Luis Bacal
3. I want you – Elvis Costello
4. heart full of soul – Yardbyrds
5. Fool for your loving – Whitesnake
6. Wild is the wind – david bowie
7. Jacqueline – Franz Ferdinand
8. Goodnight moon – shivaree
9. summertime – Janis Joplin
10. lovecats- Cure
11. I am the walrus – beatles
12. Bang Bang – Nancy Sinatra
13. gone daddy gone – violent femmes
14. dead end street – kinks
15. Rock the casbah – Rachid Taja
16. malaguena salaros – chingon
17. vision thing – sisters of mercy
18. under pressure – queen ft. david bowie
19. B.Y.O.B.- system of a down
20. Let’s never stop falling in love – pink martini
