Καληνύχτα και καλή τύχη (goodnight and good luck)

Και να που ο «ομορφούλης» (George Clooney) μας αποκαλύπτει μια άγνωστη (στην Ελλάδα τουλάχιστον) πτυχή του. Παρότι γνώριζα ότι βρισκόταν μέσα στο κίνημα των bush-haters, πραγματικά δεν περίμενα να γράψει με τόσο επιδεικτικό τρόπο στα α…… του τα standards και τα politically correct του Hollywood.
Σε αυτή την ταινία έχουμε μια περιγραφή των γεγονότων της περιόδου του Μακ Καρθυ, και τις τότε διώξεις. Κατ’ αρχή η ταινία στεκεται κυρίως στην διαμάχη του δημοσιογράφου Edward R. Murrow με τον γερουσιαστή McCarthy, την οποία την παρουσιάζει κυρίως με μια συνοπτικά περιγραφική, και αποσπασματική αφήγηση, γεγονός που δυσκολεύει πολύ τον «άσχετο» ευρωπαίο θεατή, που δεν γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες της υποθέσεως, και τον ρολό που έπαιζαν τα διαφορετικά πρόσωπα στην υπόθεση. Κατά δεύτερον η ουσία της διαμάχης είναι σε σχέση κυρίως με το δικαίωμα της αθωότητας μέχρι αποδείξεως του εναντίον, και όχι της καταγγελίας των «φασιστικών» μεθόδων φίμωσης και στέρησης δημοκρατικών δικαιωμάτων (αν και τέτοια στοιχειά αφηνονται να εννοηθούν σε δεύτερο πλάνο). Πραγματικά μπορούμε να πούμε ότι στο ένα όριο ένας θεατής (και δη Έλληνας) θα μπορούσε να σκεφτεί «καλά τι μας λέει αυτός;, εδώ τραβήξαμε εμφυλίους, εξορίες, ξερονήσια, και χίλια αλλα, και νομίζει ότι κάτι έγινε που καταδίκαζαν μερικούς μη κομμουνιστές στην Αμερική», από την άλλη πολύ εύκολα θα μπορούσε κάποιος να βγάλει ένα συμπέρασμα τύπου «καλά θα κάνουν να καταδικάζουν τις διαφορετικές απόψεις, αρκεί να έχουν επαρκή στοιχειά, και να το κάνουν με βάση την νομοθεσία».
Εγώ θα χαρακτήριζα και τις δυο θέσεις ακραίες, και λαμβάνοντας υπ’ όψη τις συνθήκες των Η.Π.Α. , θα έλεγα ότι είναι μια σαφής επιλογή του «ομορφούλη» να κατακρίνει την αντιτρομοκρατική υστερία και την καταπάτηση των συνταγματικών δικαιωμάτων (Guantanamo κτλ) προσπαθώντας να την παραλληλίσει με την Μακκαρθικη περίοδο. Βεβαία θα συμφωνήσω ότι δεν είναι τόσο «οικουμενικό» το μνήμα της, και ότι όντως στην σύγχρονη ιστορία υπάρχουν πολλά αντίστοιχα παραδείγματα, πολύ μεγαλύτερης σκληρότητας, για να θυμόμαστε. Παρ’ όλα αυτά όμως , θα ήταν ουτοπικό, να ξεπηδήσει ξαφνικά στην Αμερική ένα κινηματογραφικό ρεύμα αντίστοιχο του γαλλικού της περιόδου του Μάη του ’68. Για αυτό νομίζω τελικά αξίζει να δει κανείς την ταινία, για να συμμετάσχει σε έναν τέτοιο προβληματισμό.

ΥΓ προφανώς δεν θα κρίνω τα τεχνικά χαρακτηριστικά αυτής της ταινίας, αν και ήταν αρκετά καλή η μουσική, και η φωτογραφία απίστευτη ταιριαστή στο κλίμα. Μάλιστα πιστεύω ότι άμα παιχτεί ποτέ στην ΤV, όλος ο κόσμος θα νομίζει ότι πρόκειται για ταινία του ’50.