ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΓΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Στην ανατολή, του δευτέρου μισού της δεκαετίας, ηρθε επιτέλους η ώρα, για μια ανάταση, για μια νέα οργασμικη περίοδο, σε όλες τις τέχνες. Αυτό το «κάτι» που ψάχνουμε σε όλη την μεταπολίτευση, που θα αναγεννήσει την δημιουργία, μπορεί να ξεκίνησε από τους αβαντ-γαρντ κύκλους αλλα τελικά ηρθε στην επιφάνεια:

Υπουργός Πολιτισμού : Βουλγαρακης

Ο τραμπουκισμός της (φ)ΟΝΝΕΔ της δεκαετίας του ’80, δεν ήταν παρά μονό μια πλευρά της προσωπικότητας του. Τώρα ας ετοιμαστούμε να δούμε και την άλλη.
Θα πει βεβαία ο καχυπτοτος, γιατί δηλαδή οι τέχνες στην χωρά μας πρέπει να είναι κρατικών υπόθεση, και να καθορίζετε από το Υπουργείο το αν θα προχωρήσουν. Γιατί πολύ απλά, τα «καλλιτεχνικά» οικονομικά, έχουν μονό τους εξής τρόπους, για να βγαίνουν : 1) κρατική χρηματοδότηση 2) διάφοροι που βρίσκουν τις επενδύσεις στην καλλιτεχνική δημιουργία, ως τρόπο για το «ξέπλυμα» χρήματος. 3) οι «πραγματικές» επενδύσεις, που θα φέρουν στους χρηματοδότες εγγυημένη κερδοφορία, οπότε αυτό αφορά μόνον τους ήδη επιτυχημένους καλλιτέχνες.
Και πραγματικά όλες οι μορφές τέχνης δεν είναι «οικονομικά» το ίδιο. Αν είσαι ζωγράφος χρειάζεσαι κάποια υλικά μερικών εκατοντάδων ευρώ για να φτιάξεις έναν πίνακα. Αν είσαι ροκ συγκρότημα χρίζεσαι μερικές χιλιάδες ευρώ για να βρεις εξοπλισμό, και να ηχογραφήσεις ένα cd. Αν όμως είσαι σκηνοθέτης, χρειάζονται δεκάδες χιλιάδες ευρώ για να γυρίσεις την ταινία σου.
Έτσι αν τουλάχιστον σε κάποιες μορφές, γίνετε να «χρηματοδοτεί» κάποιος από την τσέπη του το «ψώνιο» του, σε κάποιες άλλες είναι ανέφικτο. Για αυτό είναι κρίσιμες οι πολιτικές του κράτους, για το πώς θα διαθέσει τον προϋπολογισμό του το Υπουργείο Πολιτισμού, έτσι ώστε να βγουν στην επιφάνεια καινούργια ταλέντα, φρέσκα γράμματα, και να έρθει στην επιφάνεια, μια υποβόσκουσα πολιτιστική ανάταση.
Για να δούμε.

Rainboy