MOTHER NATURE...!!!

Κάπου κοντά στην Λαμία, στα βουνά της Οίτης, υπάρχει ένα πάρκο-ξέφωτο το οποίο δεν μπορεί να περιγραφτεί με λέξεις. Είναι πέρα για πέρα μαγικό, ονειρικό και εκθαμβωτικό. Εκεί οι νεράιδες τριγυρίζουν, τα ξωτικά σε περικλύζουν και οι ήχοι του δάσους σε φοβίζουν. Έτσι και εμείς με την πανέμορφη παρέα του Ορέστη και του Θανάση ξεκινήσαμε προς τα εκεί την προηγούμενη Πέμπτη. Φτάνοντας σε ένα σημείο του πουθενά παρκάραμε, πήραμε τα μπαγκάζια στην πλάτη και αρχίσαμε το περπάτημα. Το μόνο που έβλεπες στην αρχή ήταν ένα μικρό μονοπάτι και στα δεξιά σου ένα ποτάμι. Αφού περπατάγαμε κάνα δεκάλεπτο τίποτα δεν πρόδιδε αυτό που θα αντικρίζαμε. Μετά από λίγο μπροστά μας άνοιξε από το πουθενά ένα μικρό ξέφωτο το οποίο ήταν φτιαγμένο και διαμορφωμένο κατάλληλα δίπλα από το ποτάμι. Τώρα δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουμε την αίσθηση και την ανατριχίλα (με την καλή έννοια) που σου προκαλεί το μέρος με το που φτάνεις. Αφού στήσαμε την σκηνή μας κάτω από τεράστια έλατα ανάψαμε μια φωτιά (όχι φυσικά στο δάσος) για να μας κρατήσει συντροφιά αλλά και για να μασουλίσουμε τίποτα μετά. Αράξαμε στο ιδικά διαμορφωμένο τεράστιο ξύλινο τραπέζι και αφού γεμίσαμε τα ποτήρια μας κρασί ξεκινήσαμε να συζητάμε για να μάθουμε για αυτό το μέρος. Μας εξήγησαν ότι το έφτιαξαν παιδιά στην ηλικία μας από το χωριό στο οποίο ανήκει αυτό το σημείο και το έκαναν μόνο και μόνο για να αναδείξουν την ομορφιά αυτού του σημείου αλλά και για να περνάνε καλά και οι ίδιοι. Ξύλινο τραπέζι, παραδίπλα και άλλα τραπέζια, μικρό μπαράκι από το οποίο τρέχει παγωμένο νερό, διάφορα παιχνίδια, κούνιες, γεφιρούλες, αιώρες τοποθετημένες σε απίστευτα σημεία πάνω στα δέντρα είναι μερικά από τα πολλά πράγματα που έχουν φτιάξει. Η πρώτη μας σκέψη: μα καλά πως και το έχουν τόσο πολύ περιποιημένο; Αμέσως όμως έφυγε αφού πιστεύουμε ότι όταν κάποιος πάει εκεί δεν μπορεί να το βρωμίζει, αφού είναι κάτι που δεν το βλέπεις συχνά και η φυσιολατρία του καθενός κτυπάει κόκκινο. Δεύτερη σκέψη: μα καλά πως και το έχουν αφήσει ανέπαφο το δάσος από πυρκαγιές; Και αυτή έφυγε κατευθείαν μιας και δεν υπάρχουν συμφέροντα στο να κτίσουν τεράστια τσιμεντένια τερατουργήματα. Και κατευθείαν σε πλημμυρίζει τεράστια θλίψη και οργή για όλα αυτά που έγιναν φέτος το καλοκαίρι και αναρωτιέσαι για πόσο ακόμα θα κυριαρχεί η απίστευτη και τεράστια βλακεία του ανθρώπου. Δύο ώρες μακριά από την Αθήνα υπάρχει αυτός ο επίγειος παράδεισος και σου προσφέρει απλόχερα τον ίσκιο του και τις στιγμές χαλάρωσης που αναζητάς. Ο ήχος από το ποτάμι όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο δυνατός και σου προκαλεί μία απίστευτη ηρεμία. Και αφού γύρω σου επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι το βράδυ αν σηκώσεις για λίγο το κεφάλι προς τα πάνω θα δεις κάτι μαγικό, έναν απίστευτο γεμάτο αστέρια ουρανό (στιγμή την οποία την βλέπεις και αλλού αλλά πιστέψτε μας δεν είναι το ίδιο, ιδικά σε μένα, ήρθαν γνώριμες και όμορφες στιγμές στο μυαλό μου). Το μέρος δεν πρόκειται να το αποκαλύψουμε, καλό θα είναι να ψαχθείτε από μόνοι σας, αλλά και όσοι γνωρίζεται για αυτό το μέρος θα σας παρακαλέσουμε να μην γράψετε τίποτα, όχι πως το κρατάμε μυστικό αλλά θα ναι χαζομάρα να χαθεί η ομορφιά και η μαγεία αυτού του μέρους… Εκεί οι νεράιδες τριγυρίζουν, τα ξωτικά σε περικλύζουν και οι ήχοι του δάσους σε φοβίζουν!!! Ορέστη και Θανάση σας ευχαριστούμε πολύ.

mushroom freaks